Friday, October 30, 2020

गोंदणाचे ठसे...


ही चांदणगंधी सांज
वारा काहूरी वाहे
वेलीच्या पानाआडून
चंद्र कुणाला पाहे?

वाळुच्या मनावर
ही कसली उमटे नक्षी?
कुठे नित्य जाती
हे ओढ दाटले पक्षी

थिरकत्या हवेला
ही कसली येते धुंद
चांद उगवत्यावेळी
दिवे शिलगती मंद

सांजेच्या अंतःकरणी
चांदण्याची सावली पडे
रातीच्या तळ्यावर
रिते आठवणींचे घडे

दिव्याला हवेची
कसली मिळते हुल
धुक्यास पडून जाते
चांदणरंगी भुल

चांद झिरपता होतो
प्रकाश मंद चकाकी
नितळ तमाच्या आडही
का नयनास ये लकाकी?

दुरदेशी हाकेला
हंबरडा फुटून येतो
खिडकीचा कापरा कोना
उगाच दाटून येतो

तगमगीच्या घटीका
चंद्र मुका होतो
भिजल्या बावर मनाचा
उंच झोका होतो

तळव्यात विसावला चंद्र
डोळ्यात आभाळ भासे
चांदण्याच्या तनावर
गोंदणाचे ठसे.....
○‍‍pr@t@p○
"रचनापर्व"
☆prataprachana.blogspot.com☆
《30 ऑक्टो 2020》









No comments:

Post a Comment

राधेस बोल लागे....

चंद्रफुलाच्या छायेमधला एक उसासा घेऊन आलो चांदचकोरी कथा बिलोरी हृदयी तुझ्या मी लिहून आलो किती कवडसे वितळून झाले तुझ्या हातच्या तळव्यारेघा  कि...