दिवोत्सवास ग्वाही.......

पुर्वसंचिताचे हाकारे
नभाचे संध्यादान
सुर्यास ये अलवार
दाटत्या रातीचे भान

सांज मागे संधिप्रकाशास
प्रकाशाचा जोगवा
पेटत्या पणतीआड दडे
अंधार बुजरा नागवा

ही कसली हैराणी
कशाला अलिंगन आंधळे?
श्वासांच्या बावर स्पर्शी
दुःख हो अनामिक पांगळे

झेलून घेत्या हाकेला
पाखरपंखी ओझे
मनात कसली लगबग
धुन कसली वाजे?

मौनातुन अंधार झरतो
शब्दाला पाझर फुटतो
कवितेचा काफिला नित्य
भरल्या सांजेस निघण्या उठतो

शब्दांची झडती घेत
मन भिरभिर चाले रानी
मातीत उगवून हिरवी
येतात टप्पोर गाणी

धुक्याला उमजते
थंडीची चाहुल ओवी
मनाचा कळस
पायरीकडे धावी

सांज वाहून जाताना
प्रकाश सांडून जाते
पेटल्या दिव्याच्या उजेडी
रातीस भांडून जाते

सावलीच्या आडून
तु अंधार का लपवला?
उतर तो चांदणखडा
ज्याने काळीज परिघ दिपवला

दिव्याचा सोस
तसा खास मला नाही
तुझ्या दिवोत्सवास दिलीय
माझ्या वातीची ग्वाही...
(प्रताप)
"रचनापर्व"
22/11/2020
prataprachana.blogspot.com