पसाभर चांदणे
ओंजळीतुन ओघळणारा चांदवा
आभाळी माळताना
रातीच्या काळ्या कवडशाला
प्रकाशाने जाळताना
धुक्याच्या सांजवाती
मनात भिजवताना
समईचे तेवणारे लावण्य
नजरेत रूजवताना
मी माळावा निशीगंध
तुझ्या गंधाचे बहर पेरावे
फुलांचे आत्मेही मग
फांदीवर झुरावे
मी चकोराला ओढ द्यावी
मी द्यावी नदीला भरती !
हृदयी ऊचंबळणारा सागर
मी शिंपावा तुजवरती
मी चांदणे रंगवावे
मी चंद्रप्रकाशास सजवावे
तुझ्या ओल्या हाकेत
सारे आभाळ भिजवावे
मी माळ व्हावा अनंत
मी अनंतातुन तुजवर सांडावे
पसाभर चांदणे घेवून
तुझ्या अंगणी मांडावे....
मी हवेला तुझी
दाखवावी पायवाट
मातीवर उमटावा तुझा
पाऊलपैंजणी थाट
मी गवताच्या अंगावर
रानफुले पसरावे
दिवेलागणी वेळी
मी गावकुस विसरावे
मी शांत एकले व्हावे
मी उधाण पेरून द्यावे
खुल्या आभाळाखाली
मनी चांदणे भरून घ्यावे.
(प्रताप)
"रचनापर्व"
दिनांक- 11/11/2019
prataprachana.blogspot.com
No comments:
Post a Comment