Monday, November 11, 2019

पसाभर चांदणे


पसाभर चांदणे

ओंजळीतुन ओघळणारा चांदवा
आभाळी माळताना
रातीच्या काळ्या कवडशाला
प्रकाशाने जाळताना

धुक्याच्या सांजवाती
मनात भिजवताना
समईचे तेवणारे लावण्य
नजरेत रूजवताना

मी माळावा निशीगंध
तुझ्या गंधाचे बहर पेरावे
फुलांचे आत्मेही मग
फांदीवर झुरावे

मी चकोराला ओढ द्यावी
मी द्यावी नदीला भरती !
हृदयी ऊचंबळणारा सागर
मी शिंपावा तुजवरती

मी चांदणे रंगवावे
मी चंद्रप्रकाशास सजवावे
तुझ्या ओल्या हाकेत
सारे आभाळ भिजवावे

मी माळ व्हावा अनंत
मी अनंतातुन तुजवर सांडावे
पसाभर चांदणे घेवून
तुझ्या अंगणी मांडावे....

मी हवेला तुझी
दाखवावी पायवाट
मातीवर उमटावा तुझा
पाऊलपैंजणी थाट

मी गवताच्या अंगावर
रानफुले पसरावे
दिवेलागणी वेळी
मी गावकुस विसरावे

मी शांत एकले व्हावे
मी उधाण पेरून द्यावे
खुल्या आभाळाखाली
मनी चांदणे भरून घ्यावे.
(प्रताप)
"रचनापर्व"
दिनांक- 11/11/2019
prataprachana.blogspot.com

No comments:

Post a Comment

राधेस बोल लागे....

चंद्रफुलाच्या छायेमधला एक उसासा घेऊन आलो चांदचकोरी कथा बिलोरी हृदयी तुझ्या मी लिहून आलो किती कवडसे वितळून झाले तुझ्या हातच्या तळव्यारेघा  कि...