हुरहूर थवा

अज्ञात गाठण्या निघती 

हे कावर बावर थवे

नयनात तयांच्या चांदणे

हृदयात काहूरी दिवे

तु तुझ्या दिशेची सावर

झाडांची निजली छाया

पानावर उजळून येईल 

चंद्रव्याकूळी माया 

मी कुशी तुझी का शोधू

थव्यास उसंत देण्या

की बहरून उगवून येवू

सडा फुलांचा होण्या?

अवरुध्द घटिका स्तब्ध 

कंठ तुझा का दाटे?

अव्यक्त प्रारब्ध आपले

व्याकुळते स्वप्नावाटे

चांद नभाला शिवतो

निशीगंध तयात भिनतो

अवकाशाच्या मलमलीची

मी नित्य कविता विणतो

या तलम गोजी-या हाका

दुर दिशात विरती

ही किती युगाची भिरभिर 

थवे व्याकुळी फिरती......

मिळू दे उसंत थव्याला

घे ना हाक उराशी!

शांत मंद होईल 

हुरहूर मग जराशी!

                         ("やraτa ₱)                           

www.prataprachana.blogspot.com

 २६. ११.२०२३