चंद्र निघाला पायी...

रस्ते दुर निघाले

गाव तुझे की मागे

अंधार विणावा काळा

घेवून चांदण धागे

हाक तमातुन उमटे

जोगी गीत गाई

चांदण्याच्या सावलीने

चंद्र निघाला पायी

शिण दाटल्या आवाजाची

उमलून येते ओवी

बहर फुलांचा फुलणारा

मातीच्या कवेत धावी

नक्षिच्या आडोशाने

नक्षत्र बघ उगवते

सरावलेल्या नयनांच

अंधारात खोल बघवते

या काळ्या अंधारात

अभंग तुझा बघ बुडतो

हा देव कोणता काळा

भक्तासाठी रडतो?

दुर दिवा निमाला

प्रकाश इकडे साचतो

मी तमात बुडल्या पानावर..

ऊजेडाची कविता रचतो

कवितेच्या अंतरंगी

काजव्याचे अक्षर ठसे

बंद कुणाच्या डोळ्याआड

थेंब अश्रुचा हसे....

दुर जाणारा रस्ता

तुझी साथसंगत

शोध तुझा हा अबोली

तमास आणतो रंगत....

(Pr@t@p)

"रचनापर्व "

www.prataprachana.blogspot.com 

(१९ सप्टेंबर २०२१)