पेशींचा दिशाभ्रम....

माझ्या पेशींना होताहे

दिशाभ्रम कधीचा

मी काढत असता माग

विराट लुप्त नदीचा

सरुप रंध्र माझे

निराकार आवेग वाहे

उदात्त दुःख माझे

का मागे मागे राहे?

आत्म्यास जाग येता

स्वप्नांची सावली पडते

दुर तळ्याच्या काठावर

का सखी अवघडते? 

ती हसते,ती रडते

ती बनते कंठ झरणारा

दवबिंदुच्या डोळ्यांमधला

ती थेंब ओल भरणारा

ऊर तिचा का दाटे

उजाड एकट राती?

हिरवळीस पाडते भुल

तिच्या पायतळाची माती

तिच्या हाकांचे वैभव

अवकाश लाल रंगीत

दुर टेकडावरती वाजे

रित्या सुरांचे संगीत.......

मी अर्थ लावत सुटतो

तिच्या शब्द खुणांचा

मी शून्यातून काढतो माग

तिच्या फुलबनाचा...

"やraτa प"

"रचनापर्व"

www.prataprachana.blogspot.com

५.४.२०२३