चैत्रावकाळी सर

मातीस ओला गंध

चैत्राच्या संध्याकाळी

कणास बिलगुन गेली

सर एक अवकाळी

शाम ढगाचा धावला

जणू राधा ही अवनी

एक एकली साळुंकी 

झाली फांदिची पाहुणी

रिमझिम सर मारे

अंधुक रेघोट्या

मातीतून उगवती

हेमकांती गारगोट्या

चेतलेल्या हवेमधे

आला शितल थंडावा

वारा उधाणुन करे

झाडपानांशी पुंडावा

ढगाच्या मनाला

कोण जाणे काय वाटे?

तो गरजतो मौन

माझ्या काळजाच्या वाटे

माझ्या मनातला ढग

निघे थेट तुझ्या गावा

तुझ्या मातीने धाडला

त्याला राधेचा सांगावा..... 

"やraτa प"

"रचनापर्व"

www.prataprachana.blogspot.com

७.४.२०२३