बहर तुझ्या मग गावी...

ही प्रकाशधुळ उडती

ही सुर्बूडीची दिशा

अंधारात बुडल्या वाती

पेटवाव्या कशा?

काळीज अंथरून यावेळी 

सांज बहरते कशी?

झाड वाहते फुल

येत्या झुळकीनिशी

मी दिर्घ निःश्वासाचे कोडे

एकांती घेवून बसतो

चंद्र करूण होऊन

चांदणीला पाहून हसतो

दुर धुक्याचे आर्त

कसले गीत सजते

कोसळले फुल शिशिरी

वसंत होवून रूजते

मी काढतो शब्दवही

शब्दांचे रान पेटते

अनंत व्याकुळ हाकातुन

एक कविता भेटते

नखशिखांत देखण्या वेळी 

मग चंद्रही उभा पेटतो

शब्दांच्या चांदण्याखाली

नव्याने मला मी भेटतो

कधी यावे तुही लगबग

या चंद्र पेटल्या वेळी 

मी भरून द्यावी शब्दाने

तुझी रिकामी झोळी 

गीत नभात रूजावे ऊंच

चांदण्याला फुले यावी

मी इथे वाहील्या फुलांचा

बहर तुझ्या मग गावी......

▪ (Pr@t@p)▪

"रचनापर्व "

www.prataprachana.blogspot.com 

(१९ फेब्रुवारी २०२२)