डंख

काळजातले देणे माझे

तुला कधी ना कळून येते

फुल एकले फांदिवरचे

मंद हवेने छळून जाते

गंध असा हा दरवळ दरवळ

झुळुक अशी ही भान हरवे

तुझ्या दिशेचा रिता कोपरा

मनास माझ्या कशास झुरवे?

फांदी हिरवी दवात न्हाते

गवतफुलांचे अंग कोवळे

नभात माझ्या उधळून येती

स्वप्न तुझे बघ सोनसावळे

तरीही जाचे तुझे रितेपण

हिमनगाची निर्जन टोके

पानगळीचा ऋतू जणू हा

वाटत राहते ओकेबोके

चांद मलूल का होतो येथे ?

उगवत असता सकाळ ताजी

हो ना तुही मजसम व्याकुळ 

आणी माझ्या कुशीस राजी

धुंद होऊ दे जगणे सारे

हाकेस माझ्या पंख मिळू दे

किती जहरी तुझा दुरावा

डंख त्याचा तुला कळू दे

                          ("やraτa প")                           

www.prataprachana.blogspot.com

२७. १०.२०२३