प्राजक्तबन.....

तुझ्या प्रतिक्षारत डोळ्यांना
रिक्ततेची सवय करून घे
सुर्याने पाठ फिरवल्याने
आला अंधार भरून घे

मी कधी लावलेल्या पणतीची
उरली वात पेटवून घे
ऊजेडाची तिरीप अशी
अलगद डोळ्यात साठवून घे

त्या रस्त्याच्या पाऊलखुणा
मनावरती कोरून घे
न उमटणारा माझा पायरव
कल्पनेने चोरून घे

निशीगंधाचे पडले सडे
अलगद तु सावडून घे
हृदयी भरला विरहगंध
नाईलाजाने आवडून घे

उगवलाच कधी चंद्र तर
त्याच्या कडे पाहून घे
गलबलणारे चांदणे येईल
एक चांदणीत राहून घे

ओळखीचा कधी सापडलाच शब्द
माझी कविता आठवून घे
अनंतव्यापी हाक दाबून
महाकाव्य तुझे पेटवून घे

एकाकी पणाच्या सांजवेळी
प्रतिक्षेचा दिवा जाळुन घे
आलेच कधी ओठी नाव
क्षण तेवढा टाळुन दे

मनावर तुझ्या शिल्प कोरले
त्याची घडण पाहून घे
फुललेच कधी प्राजक्तबन
तर...एक फुल वाहून घे

(प्रताप)
2/9/2019
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com