पहाट किरण..!!
शिशीर.....!!! पानझडीचा ऋतु..पानगळ सजवतो..आणि पानगळीचा हा मुका उत्सव... झाडे रित्याने साजरे करतात....अवचित एक अनामिक पालवी बहरून येते ...अलगद विसावते मनी... आणि प्रितीचेवसंत कोकीळगाणे बनुन आकाशाच्या कवेत विरून जातात....आकाश ऊजळते आणी अंधाराला देते दान.... चांदणे पेरून...मी शब्दांचे ताटवे फुलवताना एक अनामिक गंध भारतो अलवार आणि ...दिशा धुंदावतात... मध्यरात्रीच्या अनंतातुन मन चालायला लागते तुझ्या दिशेने... तुझ्या अंतरआत्म्याचा धुंडाळा घेत...आणी कस्तुरीमृग पाहून स्वतःस समजावते... माझ्यात खोलवर आहेस तू रूजलेली....पण तरीही...तृष्णामय होवून नजरेचा आस... चांदणे पेरत...अवकाशाचा कानोसा घेत...फिरत राहतो...चकोर पंखातुन....
चंद्राची दिवेलागणी...अनंत ऊजळताना...माझ्या आतील तुला भरते आणतो...आणि आठवांच्या लाटा ऊधाणुन टाकतात...माझ्या आतील संयत समुद्र...मी लाटा बनून वाहतो..तुझ्या किना-यावर येवून ठिक-या होतो...पुन्हा पुन्हा येतो...किनारे व्यापण्या....आणि तुषारांचे थवे.... कधी कविता... कधी ललित बनून कागदावर ओघळतात...मी ओल्या शब्दांची ही पुष्परास ..तुला अर्पण करतो...आणि माझ्या भावनांचे निर्माल्य जतन करून ठेवतो....
तुझे भास आभाळ पेटवतात...मी शब्द समिधा वाहतो...अर्पण करण्यासाठी .....मी मला शोधत राहतो युगांताच्या टप्प्यावर...तिथे एक मुरलीधुन जोजवत असते पालवीला....आणि त्या मुरलीच्या सुरावर... पानझड अलगद विरत असते पालवीत....ही पानझड आणी पालवी...परस्परात विलीन होवून.... राधेची आस पेरत असतात मनात...आणि मी त्यांचे एकात्मरूप पाहून.... या पानझडीच्या उत्सवाला एकांतात साजरा करतो....निःशब्द असणारे एक व्याकूळ महाकाव्य लिहून...कारण ...मनिचा ठाव घेणारे शब्द अजून जन्माला यायचेत.......
मी चंद्राखाली..... जग उजळणे ...बंद डोळ्याने पाहतो....आणि मिटल्या अंधारात..?....... तुझा चांदण आभास.... अवकाशापल्याड पोहोचलेला पाहून ...निघतो परत...कारण रातराणीचा पडला सडा तुडवत..... तु येशील पहाट किरण बनून..... खिडकीत माझ्या..... हा विश्वास दरवळत असतो!!
(प्रताप)
4/3/19
.jpg)
