प्राचीन कविता.......

आत्म्याला कोरून
उभारावा एखादा स्तंभ
आणी करावा मग
एका कवितेचा प्रारंभ!!

मनाचे गाभारे खोदावेत
एक ताम्रपट लिहावा
माझ्या अनवाणी हृदयाचा
मग शिलालेख व्हावा

त्यातील लिपीला तु वाचावे
तुला प्राचीन साद यावी
अनंत जन्माच्या बेफिकरीची
तुला पुसट याद यावी

तु धिक्कारल्या शब्दांचे
मी लिहावे महाकाव्य
मी प्राचीन बासरीतुन
व्हावे गीत श्राव्य !

शब्दांच्या कत्तलीचे
सोहळे अनेक झाले
माझ्या कवितेचे इरादे
आता नेक झाले

मी तुला संदर्भात ही न घेता
कविता लिहावी खास
भोगावा तु मग माझ्या
पुरातन शब्दांचा त्रास

तु सापड मग एखाद्या शब्दात
बनून पुरातन मूर्ती
माझ्या कवितेची वाढेल मग
कालातीत किर्ती!!
(प्रताप)
"रचनापर्व"
30/1/2020
prataprachana.blogspot.com 

काहीच नव्हते.......आर्त....

शब्दांच्या आत्म्यावर मी
लिहावे एखादे अजोड काव्य
आणी दर जोडाक्षरात
पेरावे अनाम गीत श्राव्य

श्वासांनी पेरावीत शब्दे
त्याला गंध आत्म्याचा यावा
तुझ्या तगमगीने करावा
मग माझ्या कवितेचा 'धावा'

मी तुला वगळून लिहावे
तरीही तुला तुझाच भास व्हावा
माझ्या कवितेचा बाज आता
असाच 'खास' व्हावा!

शब्दांना तुझा स्पर्शही नसावा
तरी तु 'अहिल्या' व्हावे
नुसत्या या शब्द आभासाने
तुझे 'शिळापण' जावे..

कवितेच्या गाभा-यासाठी
तु तुलाच घडवून घ्यावे
या शब्द बहरासाठी तु तुझे बहर
पायदळी तुझ्याच तुडवून घ्यावे...

माझ्या शब्दधुक्याच्या ओढीने
तु लगबगून यावे
धुक्यात विरता चाफा पाहून
तु अखंड तगमगून जावे

तु दान मागावे तुझे......
माझ्या शब्दांनी तुला नाकारावे
दुर गेल्या माझ्या शब्दांना
तु आत्म्यातुन पुकारावे.....

दर शब्दाचा तु लावावा
मग नव्याने पुन्हा अर्थ
काहीच नव्हते तुझ्या धुक्याचे
या कवितेसम आर्त......

शब्दांना आता मी
आभाळी रुजवत आहे
माझ्या वाटणीच्या चांदण्यांने
सारे अवकाश सजवत आहे.

तुला मनाई नाही!!!!
तु या शब्द चांदण्यात फिरत रहा
तुझ्यासाठी नसल्या या उजेडी
एकलीच झुरत रहा.....!
(प्रताप)
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com
23/1/2020

धुकेरी तृष्णा......

ही मुक धुक्याची चादर
झाडांची सळसळ ओली
मुक मनास बोले
इशा-याची मुक बोली

हे वळणदार रस्ते
मुक्काम चुकलेले
झाडांच्या फांदीवर
बेमोसमी बहर रूकलेले

स्तब्ध इमारती...
संवादाचा सौदा
मुक बोलण्याचा
कसा अजब फायदा

लपेटून धुके अंगभर
रस्ता चालत जावे
गुज मनाचे रंगीत
धुक्यास बोलत जावे

दिर्घ निःश्वास भरून
हरवला रस्ता शोधावा
अनंताला भेटण्या
मनाचा तळ शोधावा

तळ गाठावा
शिखर अनुभूती घ्यावी
स्वतःच्या तगमगीवर
स्वतःचीच सहानुभुती घ्यावी

धुक्याला उसवत असता
स्वतःस लख्ख पहावे
अंतरी साचले धुके निवळतो
शांत मख्ख रहावे...

निरंक व्हावे मनातुन
नको ते खोडावे
सा-या फसव्या हव्यासाला
धुक्यातच सोडावे....

आलाच कानी हुंदका धुक्यातुन
मागे न फिरावे
झुरवणा-या हव्यासाने तिकडेच
धुक्यासह विरावे.........

शाक्यमुनीच्या निर्धाराने
तृष्णा त्यागावी
धुके पसरवणा-या धुक्यानेच
स्वतःची नियती भोगावी......
(प्रताप)
22/1/2020 एक धुकेजली सकाळ
"रचनापर्व"
Prataprachana.blogspot.com

शब्दांच्या जखमा ओल्या.....

शब्दांच्या कत्तलींचे
झाले सोहळे साजरे
खंजीराचे हात ही
आज लाजुन बुजरे

शब्द देणारी घटिका
लाजून मुक झाली
पुका-याची साद देणे
ओठांची चुक झाली

शिंपल्याचे हिशोब चुकले
मोती निघती खोटे
पाते कधीच झालेले
बोटात गुंफली बोटे?

मनावर घातले मुखवटे
चेहरा उघडा पडतो
चांदण्यांचा मुखवटा
पुनवेला गळून पडतो

फुलांची मिजास अशी
उतरून जाते राती
गंधविहीन निर्माल्य
ओढ्यास मुक वाहती

उभारलेल्या मंदिरी
पाषाण बसत नाही
प्रत्येक दगड खरंच!
ईश्वर असत नाही

शब्दांच्या जखमा ओल्या
त्यावर कोणाचे बहर फुलती
मनाच्या वेलीवर कशी
बेमोसमी फुले झुलती

बगीचे मोडायलाच हवेत आता
तण फोफावले आहे
थव्यांचा करून सौदा
पाखरू झेपावले आहे

आता फांद्या छाटून घ्याव्यात
ऊंच वाढण्यासाठी
आता देवू नये जमीन कोणास
रांगोळी  मोडण्यासाठी

फसव्या धुक्याने आता
न दिशा हरवून जावी
न झुळकीने वादळाची
मिजास मिरवून घ्यावी...

तो खंजीर सापडलाच मला कधी
तरी तो दुष्टावा मिळणार नाही
तुझ्या मनाचा दिवा काळा
रात्रीस जळणार नाही.....
(प्रताप)
"रचनापर्व"
20/1/2020
prataprachana.blogspot.com

विना पैंजण नाचे.......

श्वासांच्या फुलावर
अगणित काजवे
गंध तनाचा मंद
रातराणीस लाजवे

प्रकाशाचा कवडसा
ओंजळीत सांडे
रातीच्या मनावर
नक्षी चांदण्याची मांडे

दिवा हुरहुरतो
पहाट दवात ओली
जळती वात शोधते
खोल अंधाराची खोली

या पहाटेच्या भुपाळी
अशा संथ विसावतात
तुझ्या माझ्या रेशीमगाठी
मुक्याने उसवतात

अंधाराचा प्रवाह
चालत राहतो उजेडाची वाट
चांदणेही नाही सोडत
चंद्रबनाची पाठ

मी एक बासरी सुराची
धुन उसनी मागून घेतो
राधेचा पदर मयुरी
गोकुळ त्यागून येतो..

माझ्या अंगणात रूतते
घुंगरू पैंजणातुन निखळलेले
मी शोधतो राधेचे राधापण
कृष्णात वितळलेले

दिव्या सोबत रात्रही विझे
नयनात काजळी साचे
आठवणीच्या पहिल्या प्रहरी
राधा विनापैंजण नाचे

ताल आकाशी भिडतो
ती कृष्ण बनून जाते
अंतरी शोधत मोहन
राधा शिणुन जाते
(प्रताप)
19/1/2020
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com
(फोटो- नेट वरून साभार)

बेमोसमी कापलेले.....

मनावर एक चौकी बसवावी
आठवणीवर 'झिजीया' करावा लागू
तु बसवले असता पहारे
मी मुक्ती कशास मागु?

काळे कातळ नजरेत घेवून
तु जादू सारी पसरली
शुभ्रधुक्यात पाखर थवे
वाट त्यांची विसरली

प्रतिक्षेच्या काळजावर
चित्त तुझे कोरले
पुनवेच्या चांदो-यात
श्वास तमांचे झुरले

नाचरा मोर गातो
पिसा-यातुन गाणी
लांडोर कशास आळवे
दिलखेच विराणी

वाहत्या पाण्यास
ही मुरड का पडते
तुझ्या आभासाने
तारांगण का झडते

गझल पांघरून मी
शब्दांना कवेत भरतो
यमक होवून फितुर
अंधुक एकला झुरतो

मी कविता रेखाटतो
प्रतिमा अंधुक होते
मनाच्या खोल गाभारी
ठेवला संदुक होते

मी शोधत राहतो ठेवा
मन तळात तो मिळतो
दर कवितेगणीक नव्याने
मीच मला कळतो

मी मनापार तुला
पाहतो उभी अधोमुख
शब्द सांडत्यावेळी
अनुभवतो तुझे सुख!!!

शब्द, प्रतिमा, प्रतिक
सारे तुच व्यापलेले
मी पाहतो कवितेचे पिक
बेमोसमी कापलेले...

मी धृपद गातो तुझे
रातीला रंग येतो
माझ्या शब्दांचा पसारा
हळवा अभंग होतो
(प्रताप)
14/1/2020
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com

मुक एकल्या चंद्राखाली......

मुक एकल्या चंद्राखाली 

उंबरठ्यावर लटकते
वेल फुलांची गंध पसरत
तु गेल्या वाटेवर
रस्ता असतो दिशा विसरत

धुळ उडवत्या खुरांना
गोठ्यात विसावा वाटे
हंबरणा-या वासराला
पान्हवली धेनु चाटे

सूर्याच्या कुंचल्याला
लागतो नित्य काळा डाग
चंद्र काढे हळुवार
मग चांदणीचा माग

पारावरील पिंपळ जेंव्हा
पाने मिटत असतो
वेलीवरील रातराणीचा
धीर सुटत असतो.

कभिन्न अंधार मग
अलगद सावध उतरतो
ढगांच्या सावलीला
चांदही फितुरतो

मी आठवणींच्या दिव्यात
वाती बुडवत असतो
विव्हल पैंजणी पाय तुझा
फुलांचे सडे तुडवत असतो

मी पाहतो इंद्रधनू
अंधारात बुजलेला
गोंदणसजला ठिपका
तुझ्या तनुवर सजलेला

तुझ्या आठवणींच्या चांदण्याने
माझे आभाळ भरून जाते
मुक एकल्या चंद्राखाली
नि:शब्द रात सरून जाते
(प्रताप)
"रचनापर्व"
13/1/2020
prataprachana.blogspot.com

आठवणींचे जत्थे .....

मनाच्या मरूस्थळी
सुक्या आशेच्या वेलीवर
बहरून येते कळी

रुतता भाले मनाला
ही वेदना खोल उसवते
ओल्याआठवणीचे साऊलबन
रूक्ष नजरेस हसवते

मी चंद्र कवेला घेवून
तुडवत राहतो रस्ते
पायी घुसल्या काट्यांचे
आभार मानत आस्ते

मी चांदण्याचे शिवार
खुडत राहतो राती
बंद डोळ्यांच्या आत
पेटवत तुझ्या वाती

मी वा-याला भिडतो
त्याला मुठीत धरतो
माझ्या बोटांच्या पेरावर
गंध तुझा उरतो

मी अढळध्रुव हलवतो
त्याला सोबत घेतो
चकोराच्या चोचीने
आर्त विराणी गातो

मी सुर्य पेटवतो पहाटे
तुझे अस्तीत्व कळण्यासाठी
घेवून फिरतो तुझा आभास
मलाच छळण्यासाठी
(प्रताप)
10/01/2020
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com

माई....

माई....
तुझ्या पदराने तु
किती पोरके झाकले
तुझ्या बाराखडीत माई
आम्ही आयुष्य शिकले

तुझ्या वटवृक्षावर आता
फुलती स्त्रिमुक्तीचे पाने
तु झेलल्या शेणीतुन
उगवले आजचे सुखी जिणे

तुझे चंदनधुपाचे झिजणे
'ज्योती' प्रकाशीत झाला
वांझोट्या स्त्रीवादास
पान्हा शिक्षणाचा आला

तु ज्योतीबाची ज्योती
तु सुर्य अंधार सारणारा
शरमतो तो हातही आता
तुला दगड मारणारा

तु ऊभी होतीस दरवेळी
ज्योतीबाची बनून सावली
विधवांच्या पोरासवे तु झालीस
सा-या माऊल्यांची माऊली

हौद खुला होताना तु
मनही केलेस खुले
काटे सारे पदरात घेवून
तु दिलेस आम्हा 'फुले'

तु मिणमिणती पणती
आमचा अंधार जाळणारी
आमच्या आयांना शिकवून
आमचे जगणे पाळणारी
(प्रताप)
"रचनापर्व"
माई सावित्रीच्या जयंतीच्या हार्दिक शुभेच्छा

अज्ञात प्रस्थान...

अज्ञात प्रस्थान.....


माझ्या समर्पणाची ओंजळ
तुझ्या मुठी भरल्या
वाहून गेली फुले
खुणा गंधाच्या उरल्या

मी पसरल्या बाहुचे
हे खुले मोकळे रान
कोणाच्या मधुगंधाने
या दिशा जाहल्या बेभान

माझ्या झोपेचे दान
तुझ्या पापण्याला
चांदण्याचा गहन आडोसा
रातीस लपण्याला

ही धुक्याची चादर
ढगाने ओढलेली
शहा-यांची रांगोळी
रोमांचावर काढलेली

हे शब्दांचे कवडसे
ही भावनांची किरणे
या रातींनी असे
अंधारात फिरणे

या रातींना येतो चांदणबहर
फुलांना येई गंध भरते
ही हवा मंदमंद कुंद
तुझ्या परिघात फिरते

हे आठवणींचे काफिले
हे बेमोसमी मरूस्थान
तुझ्या अज्ञात दिशेला
नित्य होणारे प्रस्थान

पाखरांच्या पंखाना
ही चंदेरी लकाकी
तुझ्या चांदण्याने येते
या रातीस चकाकी

रात ओसंडुन वाहताना
ही शब्दांची पेरणी
कवीतेस का लागावी
प्रतिकांची झुरणी?
(प्रताप)
"रचनापर्व"
दिनांक 2/1/2020
prataprachana.blogspot.com

धुक्याचा आलाप.....

धुक्याचा आलाप. ....

सांजेची गोठणवेळ
धुके अपार दाटलेले
संधिप्रकाशाचे कवडसे
असे ढगात नटलेले

झाडे चिंब गारठलेली
थेंब अबोल मुके
पाण्याच्या तळातही
थंड पहुडले धुके

निपचित पडला गाव
गारवा एकटा वाहतो
दुर जात्या पायवाटेला
ढग निरखुन पाहतो

झाडाच्या फांदिवरही
धुक्याचा कंदिल टांगलेला
बहरल्या सायंकाळी
सांजप्रकाश पांगलेला

गार हिरवा फुलोरा
थंडीची शिरशिर झुलते
माझ्या मनीची कविता
तुझ्या मनात फुलते

तु धुक्यातून असा
आभास पेरलेला
धुक्याचा एक कोपरा
मी पाहिला झुरलेला

हे धुके विरेल
तुझे होईल घनदाट
आजही हरवेल का
मग रोजची पायवाट?

रस्ता गात राहील
तुझ्या धुक्याचा आलाप
सांज विरघळत्या वेळी
मनी दाटून येईल मिलाफ....
(प्रताप)
1जानेवारी 2020
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com