विना पैंजण नाचे.......

श्वासांच्या फुलावर
अगणित काजवे
गंध तनाचा मंद
रातराणीस लाजवे

प्रकाशाचा कवडसा
ओंजळीत सांडे
रातीच्या मनावर
नक्षी चांदण्याची मांडे

दिवा हुरहुरतो
पहाट दवात ओली
जळती वात शोधते
खोल अंधाराची खोली

या पहाटेच्या भुपाळी
अशा संथ विसावतात
तुझ्या माझ्या रेशीमगाठी
मुक्याने उसवतात

अंधाराचा प्रवाह
चालत राहतो उजेडाची वाट
चांदणेही नाही सोडत
चंद्रबनाची पाठ

मी एक बासरी सुराची
धुन उसनी मागून घेतो
राधेचा पदर मयुरी
गोकुळ त्यागून येतो..

माझ्या अंगणात रूतते
घुंगरू पैंजणातुन निखळलेले
मी शोधतो राधेचे राधापण
कृष्णात वितळलेले

दिव्या सोबत रात्रही विझे
नयनात काजळी साचे
आठवणीच्या पहिल्या प्रहरी
राधा विनापैंजण नाचे

ताल आकाशी भिडतो
ती कृष्ण बनून जाते
अंतरी शोधत मोहन
राधा शिणुन जाते
(प्रताप)
19/1/2020
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com
(फोटो- नेट वरून साभार)