शब्दांच्या जखमा ओल्या.....

शब्दांच्या कत्तलींचे
झाले सोहळे साजरे
खंजीराचे हात ही
आज लाजुन बुजरे

शब्द देणारी घटिका
लाजून मुक झाली
पुका-याची साद देणे
ओठांची चुक झाली

शिंपल्याचे हिशोब चुकले
मोती निघती खोटे
पाते कधीच झालेले
बोटात गुंफली बोटे?

मनावर घातले मुखवटे
चेहरा उघडा पडतो
चांदण्यांचा मुखवटा
पुनवेला गळून पडतो

फुलांची मिजास अशी
उतरून जाते राती
गंधविहीन निर्माल्य
ओढ्यास मुक वाहती

उभारलेल्या मंदिरी
पाषाण बसत नाही
प्रत्येक दगड खरंच!
ईश्वर असत नाही

शब्दांच्या जखमा ओल्या
त्यावर कोणाचे बहर फुलती
मनाच्या वेलीवर कशी
बेमोसमी फुले झुलती

बगीचे मोडायलाच हवेत आता
तण फोफावले आहे
थव्यांचा करून सौदा
पाखरू झेपावले आहे

आता फांद्या छाटून घ्याव्यात
ऊंच वाढण्यासाठी
आता देवू नये जमीन कोणास
रांगोळी  मोडण्यासाठी

फसव्या धुक्याने आता
न दिशा हरवून जावी
न झुळकीने वादळाची
मिजास मिरवून घ्यावी...

तो खंजीर सापडलाच मला कधी
तरी तो दुष्टावा मिळणार नाही
तुझ्या मनाचा दिवा काळा
रात्रीस जळणार नाही.....
(प्रताप)
"रचनापर्व"
20/1/2020
prataprachana.blogspot.com