आठवणींचे जत्थे .....

मनाच्या मरूस्थळी
सुक्या आशेच्या वेलीवर
बहरून येते कळी

रुतता भाले मनाला
ही वेदना खोल उसवते
ओल्याआठवणीचे साऊलबन
रूक्ष नजरेस हसवते

मी चंद्र कवेला घेवून
तुडवत राहतो रस्ते
पायी घुसल्या काट्यांचे
आभार मानत आस्ते

मी चांदण्याचे शिवार
खुडत राहतो राती
बंद डोळ्यांच्या आत
पेटवत तुझ्या वाती

मी वा-याला भिडतो
त्याला मुठीत धरतो
माझ्या बोटांच्या पेरावर
गंध तुझा उरतो

मी अढळध्रुव हलवतो
त्याला सोबत घेतो
चकोराच्या चोचीने
आर्त विराणी गातो

मी सुर्य पेटवतो पहाटे
तुझे अस्तीत्व कळण्यासाठी
घेवून फिरतो तुझा आभास
मलाच छळण्यासाठी
(प्रताप)
10/01/2020
"रचनापर्व"
prataprachana.blogspot.com