उंबरठ्यावर लटकते
वेल फुलांची गंध पसरत
तु गेल्या वाटेवर
रस्ता असतो दिशा विसरत
धुळ उडवत्या खुरांना
गोठ्यात विसावा वाटे
हंबरणा-या वासराला
पान्हवली धेनु चाटे
सूर्याच्या कुंचल्याला
लागतो नित्य काळा डाग
चंद्र काढे हळुवार
मग चांदणीचा माग
पारावरील पिंपळ जेंव्हा
पाने मिटत असतो
वेलीवरील रातराणीचा
धीर सुटत असतो.
कभिन्न अंधार मग
अलगद सावध उतरतो
ढगांच्या सावलीला
चांदही फितुरतो
मी आठवणींच्या दिव्यात
वाती बुडवत असतो
विव्हल पैंजणी पाय तुझा
फुलांचे सडे तुडवत असतो
मी पाहतो इंद्रधनू
अंधारात बुजलेला
गोंदणसजला ठिपका
तुझ्या तनुवर सजलेला
तुझ्या आठवणींच्या चांदण्याने
माझे आभाळ भरून जाते
मुक एकल्या चंद्राखाली
नि:शब्द रात सरून जाते
(प्रताप)
"रचनापर्व"
13/1/2020
prataprachana.blogspot.com
.jpg)
No comments:
Post a Comment