वाहत आलेले पान...

गोठल्या चंद्राचे

निळसर ओल धुके

ओल्या चंद्राखाली 

ताल सरींचा चुके

किती निमाल्या वाती

दिवे थरथर करती

मी उजेडाचे शब्द वाहीले 

धुक्यातल्या चंद्रावरती

तुझ्या शब्दांचे चांदणे

तुझ्याच तमात बुडाले

कोसळत्या पाऊस राती

थवे मुक उडाले

ओल्या पंखाना घेवून

भर पावसात पक्षी

विज काढते कडकन

काळ्या ढगात नक्षी

दुर निघाले रानी

आठवणीचे थवे

डोळ्यांचे झरते ढग

कोसळ सरींच्या सवे

तु बांध मातीची खुण

थेंबाच्या झेलत सरी

वाट विसरत नाही 

वाहून गेली तरी

नजरेने उचलून घ्यावी 

नजरेची ओली दिशा

पाऊस वाहून नेतो

तमात भिजली निशा

थेंब एकदा झेल

तळहाताच्या रेषी

पक्षी दुर विसावती

आठवणीच्या देशी

ढग तुला दिसता

थेंबाचे माग दान

उचलून घे तु अलगद

वाहत आलेले पान...

(Pr@t@p)

"रचनापर्व "

www.prataprachana.blogspot.com 

(23 ऑगस्ट 2021)