धुक्याचे गीत

ढग उभे दारात

रांगोळीत धुके

झुळुकीच्या आत

वाहे गीत मुके

सुर्य नसताना

रेंगाळतो दिस

धुक्याच्या काळजाला

प्रकाशाची आस

अंधाराला बोले

एक मुक काजवा

जाग्या झाल्या चांदण्या

चंद्र कोणी निजवा

दुरदेशी कुठली गीते

पिकात असे रूजले 

गाभा-यातील दिप

थकून मुक विझले

ही हवा कोणता बहर

मनी जोजवत असते

डोंगरी वाहती नदी

रान भिजवत असते

काळोख उठून निघतो

उजळत सारी घरे

नदीच्या अंतःकरणी 

प्रकाशाचे ओले झरे

धुक्यात बुडली घटीका

तम साचलेले

निघून गेले मोर

माळावर नाचलेले

हा पिसांचा पसारा

रानभर बासरी सांडलेली

पडवीत तशीच शिल्लक

भातुकली मांडलेली

दिवस उगवेल नवा

एक धुके घेवून खिन्न 

येईल हिच विराणी

घेवून शब्द भिन्न!

शब्दांची घेवून झोळी

फकिर चालत जाई

पावलांत विसावलेली

आठवांची मंद घाई....

▪ (Pr@t@p)▪

"रचनापर्व "

www.prataprachana.blogspot.com 

(१२ जानेवारी २०२२)