मुक्तीची कविता...

निजलो आज जरा मी

गवताच्या पावला पाशी

धुके उतरले अवनी

नयनात दवांच्या राशी

घेउन धुके जरासे

मी गाठली दरी

तेजस्वी मोरपंख दिसले

राधेच्या गोकुळ घरी

एकांताच्या आक्रोशाला

मी शब्द तारण ठेवी 

प्रतिक्षा पळाची मग

होते एक-एक ओवी

हा अवशेषरूपी राजवाडा

हा कुठला मरण शाप?

क्रुसावर पावन रक्त

धुवते परके पाप

हात कुणाचे उठले?

नभात भरली दुवा

मोराच्या पंखाला फुटला

तेजस्वी डोळा नवा

ही अश्वमेघी आठवण

अडवणे सोपे थोडे?

न संपणारे तप जणू 

वनवासाचे कोडे

मी परत फिरता मागे

दरीत घुमते हाक

हे आठवणीचे द्युत

एक चाल तरी राख...

सारे सोडून पिंपळ

मी बसतो त्याच्या खाली

आणी करतो जिव माझा

शब्दांच्या पुर्ण हवाली

भाव व्यक्त होता

हळुवार मुक्ती येते

त्या मुक्तीच्या क्षणाची 

मग नित्य कविता होते.....!

▪ (Pr@t@p)▪

"रचनापर्व "

www.prataprachana.blogspot.com 

(२३ जानेवारी २०२२)