निःशब्द झाड उभे
थवे निघाले दुर
धुक्यास फुटले आता
व्याकुळ ओले सुर
शब्दाच्या ओझ्याखाली
पंखाचे पसरून जाणे
धुक्यात बुडल्या वाटा
पक्षांनी विसरून जाणे
दिपस्तंभाच्या वरती
गडद धुके दाटते
सागराच्या गर्द लाटातुन
खुण मागे सुटते
सागर होतो शांत
नाव स्तब्ध होते
सागरकिनारी रूजती
ओली पाखर गीते
दोन किना-या आत
सागर जोडतो धरती
गलबलीचे हलके पक्षी
उडती सागरावरती
हा सागर, हे पक्षी
या वाहत्या विराण लाटा
मी किना-या वरती
धुंडाळतो हरवल्या वाटा
रेतीच्या काळजावरती
रेखाटल्या पाऊलनक्षी
त्यांचे ठसे पेरत उडाले
दिगंतावरी पक्षी
आकाश बुडते सागरी
ठशांचा मिटतो माग
सागर जळतो लाटातुन
विझवत पुनव आग
▪ (Pr@t@p)▪
"रचनापर्व "
www.prataprachana.blogspot.com
(१७ जानेवारी २०२२)
No comments:
Post a Comment