रात जळते उशाला
वात धीमी धीमी झरे
चांद जागा माझा सखा
क्लांत निजलेली घरे
श्वास संथावले सखे
हवा बेताने वाहते
खिडकीच्या गवाक्षाने
कोण आकाश पाहते?
दुर गावच्या पल्याड
हिंडे रात पक्षी
दुःख अनाथ गं माझे
बिलगते तुझ्या वक्षी
निज देशील का त्याला?
किती जागले ते राती
चांद उजळू दे नभी
मंदावू दे फुलवाती
बोलेल तुझ्याशी
ते अबोल्याची भाषा
वेदना तयाची
निघेल दुरदेशा
जोजव तु त्याला
पुरव तु आस
लयीत चालू दे
तुझा फुलगंधी श्वास......
("やraτa প")
www.prataprachana.blogspot.com
१३.९.२०२३
.jpg)
No comments:
Post a Comment