चंद्राचेही भान.......

तरारल्या गवताची हवा
हिरवे शेत उफाणलेले
तरल सांजेच्या चाहुलीने
निरंजन तुफानलेले

बहराचा अंधूक प्रकाश
खिडकीत झिरपते ढग
हुरहुरीच्या काहूर लहरी
वातीस हो तगमग

उगवत्या चांदण्याचा
जिव होतो गोळा
कवडशाच्या इशा-याला
चंद्र रमतो भावभोळा

आठवते का वाट?
घाटातुन जाती खोल
अंधाराला कसले
सांजेचे आले मोल

थरथरणा-या वातीवर
झुळुकीचे असता पहारे
अंधाराच्या रोमावर
उमटती चांदणशैली शहारे

चंद्राशी कसला तंटा
चांदण्याचा कसला दावा
फुलण्याचा गर्भसोस
कळ्यांनाच असतो ठावा

हे आभाळ, हे चांदणे
हा चांदणरंगी पसारा
रात पसरते रानावर
आठवणीचा पिसारा

मोर नाचतो रानी
चांदण्याच्या प्रकाशसरी
दिवा टाकतो नि:श्वास
अंधारसाचल्या घरी

दिव्यासाठी वातीचे तु
सौदे रोज केले
मी अंधाराच्या आभाळाला
दान चांदणी दिले

असुदे! ठेव ! चांदण्याचे
हे आसमानी दान
खिडकीबाहेर चकाकणा-या
चंद्राचेही भान!
 Pr@t@p
" रचनापर्व "
27/09/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

सांजफुल.....

शिगाभर चांदणे
चंद्रउगवता वारा
झाड दडवे फांदीत
फुलांचा कोंडमारा

चांदण्याचे कळप
चंद्राची दिशाभुल
झाकुन घे सये!
पदरातील सांजफुल

लेण्यांच्या काळजाचाही
टाकावर जिव जडतो
पहाडाच्या अंतःकरणी मग
घावाचा पाऊस पडतो

स्वप्नांच्या अगम्यतेचे
दगडावर बसती घाव
पहाड तोलून धरतो
लेण्यांचे आर्त भाव

फुलपसा-याचे गुपित
चांदण्यास गोकुळधुंद
कृष्णाच्या बासरकथेत
राधेचे डोळे बंद

मी झाड एकले पाही
फुलांची ओघळ धारा
या निर्गंध सायंकाळी
का उगा बावरे वारा?

मी दिव्याचे उगवणे
खिडकीत तुझ्या पाहतो
उधाण वाराही उगाच
त्या दिशेस का वाहतो?

ओंजळ कर! दिवा जप!
वातीला होईल बाधा
मथुरेस निघत्या पावलावर
मुर्छित होईल राधा

बहर साठवून ठेव
हंगामही झालेत फितुर
कातर झाल्या सायंकाळी
जिव कशास आतुर?

जपून ठेव पेरण्या
हे आठवणींचे मोती
येता हंगामात बहर
जागवेल मग माती
Pr@t@p
" रचनापर्व "
24/09/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

रूतून बसती तारे.......

शिलाखंडास रिझवती
मुर्त्यांचे शृंगार दगडी
शिशिराच्या चाहुलीत
हा बहर कसला बेगडी?

सांजेचे साऊल महल
हा ढगांचा पसारा
फुलातुन शिल्लक पडतो
सुगंधाचा घसारा

डोळ्यासमोर नटते
तमाची चंदेरी जाळी
परतती पाखरे देती
आर्जवी पंखाची टाळी

कसे करावे काहूर
झरल्या शब्दात बध्द?
रूजवून घ्यावा मनात
आम्रपाली नाकारता बुध्द

शिंपत्या श्वासाची
ही लगबग कसली चाले?
काढून घ्यावेत अलगद
हृदयात घुसले भाले

चकाकत्या विजेचे तंतू
पावसाच्या थेंबावर रेघा
पडता पाऊस बुजवी
माळास पडल्या भेगा

फुलांची शिळ ओली
ढगाला ये सुवास
एकट संध्या समयी चाले
ओल्या आठवणींचा प्रवास

माळरानाच्या काळजावर
काढावा कालवा खोल
गवताला जाणवू द्यावे
ओल्या थेंबाचे मोल

सारे हिरवे ओले
अंधारही ठार ओला
एकांताच्या काजळक्षणी
चांदण्या घालती घाला

लपत नाही काही
उजळून येते सारे
पडून गेल्या पावसात
रूतूून बसती तारे.....
Pr@t@p
" रचनापर्व "
21/09/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

 

वाट मुक्याने वाचते.......

                                                         नयनी रोखू नकोस पाणी,वाहते पाणी निर्झर
                                                         ही कसली ओल साचते, कुठे कुणाच्या घरभर?

                                                         हे निशीगंधाचे सडे,आकाशी माणिकखडे
                                                         रात तरीही कसली,काळीकभिन्न चढे?

                                                         उधार घेतला चंद्र,कलेकलेने परत यावा
                                                         सांजेच्या काळजातला,अंधार सरत जावा

                                                        ती उतरंड कशाची रचली,तो संदूक मुक का बसला
                                                        मेहंदिचा कोना हिरवा,नक्षितुन उदास हसला

                                                         आठवते का झाड?,पक्षांचा होता डेरा
                                                         निष्पर्ण फांद्या भोगती, आता थंड बोचरा वारा

                                                         उदास बहर झाला,पक्षी उडून गेले
                                                         त्या झाडाखाली काल, पंख रडून गेले

                                                         त्या अश्रुंच्या ठशाला,मी ओळख कशास द्यावी?
                                                        शिशिराच्या सांजपारी, जणू पावश्याने गाणी गावी

                                                        तुझ्या आठवांचे डोंगर,अंधूक होतात म्हणून
                                                        तु दिवे कशाला चिणावे?, कडे कपारे खणून

                                                         आता माळ आवडत नाही, तेेेथे गाई जमत नाहीत
                                                         बासरीचे सुरही आता, यमूनेशी रमत नाहीत

                                                          पाण्याची घागर बुडबुड, वाहत जाते धारा
                                                          सांज होण्या अगोदरच,का उगवे हा सांयतारा...?

                                                           कोण बावरे उभे, ही देते कोण हाक?
                                                           वा-याची झुळुकीला, का सुगंधाचा वाटे धाक?

                                                           मी पाठमोरा उभा, सुर्य बुडत असतो
                                                          मनाचा चकोर माझ्या, चंद्रदिशी उडत असतो

                                                          आल्या वाटेला,परतीची दिशा जाचते
                                                          चांदण्याच्या शब्दाची कविता, वाट मुक्याने वाचते....
                                                                           Pr@t@p
                                                                           " रचनापर्व "
                                                                           20/09/2020
                                                            BLOG#prataprachana.blogspot.com

फितुर झाल्या चकोराची.......

              स्थिरावले जरी मन तरी बोच आहे

               तुला जो बोचतो,विषयही तोच आहे

               तासावे किती , मरणासन्न लाकडाला

               दिसे गुळगुळीत तरी, त्यास खोच आहे

               चांदण्यास लगडती, पोर्णीमेचे अंधार

               चंद्रास अंधाराचा, असा जाच आहे

               मारावेत दगड, घरावर कशाला

               तुझ्याही घराला, हाच काच आहे

               ही दुनिया लपवते , शब्दांचे सुरे

               मारणारा खंजर, हातही तोच आहे

               द्यावेत कशाला दिलासे,उगाच खोटेनाटे

               तुझ्या शब्दांचा सुरा, काळीजही हेच आहे

               तोडल्या बंधनाने,तुला मुक्त वाटे

               तरीही आठवांची शृंखला , तुला जाच आहे

               दिलेले बहर,तु तुडवावे पायदळी

               दिर्घ पानगळीची आता, तुला बोच आहे

               थरथराट कसले, मोरांच्या पिसा-याला

               हा कसला बेमोसमी, त्याचा नाच आहे?

               तु पाठव तुझ्या हत्या-या ,आठवणींचे पायदळ

               मी ही रोवली भक्कम, आता टाच आहे.

               तु नसलीस जरी तीच , तुझेच रूप पालटलेले

               ती नवलाई त्यागणारा , हा ही मीच आहे !

               आता उगवत नाही चंद्र, खिडकीत उदासल्या तुझ्या

               जो टांगला होता कधी, नभी खुलला तोच आहे!

                उधळून पुनवनक्षी, तरीही तो निस्तेज

                फितुर झाल्या चकोराची, त्यास बोच आहे!

                #पुन्हा एक अनावृत गझल

                   Pr@t@p 

                  " रचनापर्व "

                 18/09/2020

BLOG#prataprachana.blogspot.com

                  

आठवणींचे समर...........

या लाटा होवून आर्त
किना-याचे गीत गाती
दर्याच्या अंतःकरणातुन
उचलावा एक मोती

झाडाच्या सालीचे थर
दरसाली विलग होती
त्या झाडाखालून गेली
पायवाट सलग होती

शुष्क झाल्या गवताने
झाकुन गेल्या वाटा
अंधूक झाल्या पाउलखुणा
पुसुन टाकती लाटा

फुलल्या प्राजक्ताचे तुझ्या
दारात झाड वाढे
झडल्या फुलांना तु
हळुवार उचल वेडे!

फुलांनाही असते हृदय
वरून अलगद पडलेले
सडा फुलांचा धराशयी
जणू झाड रडलेले

तिकडे लाटा,इकडे बहर
दोन्ही निघून जाती
ओसाड एकल्या रानी
उडत असते माती

सागर ओकाबोका
झाडांना ये आहोटी
कोण हा भटका बांधी
उडत्या मातीत राहुटी?

पडल्या अंधाराला मुका
एक टाहो फुटेल
झडन्या उत्सुक फुलांचे
काळीज पुन्हा तुटेल

दर हंगामास फुले येतील
गंध असतोच मुळी अमर
तुला झेलावे लागते मग
सुगंधी आठवणीचे समर
○ Pr@t@p ○
" रचनापर्व "
17/09/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

                                                                         

सुगंध त्यांचा उरतो......

सांजेच्या शिलालेखातुन
हे गाण्याचे कसले सुर
चांदण्यास उगवण्या वेळ
कसला उजळे नुर

मी चंद्रदिव्याची काच
पुसुन सजवून ठेवी
बासरी हलकेच गाई
अश्रुत भिजवून ओवी

महामुनीच्या हस्तरेषा
शांती पेरत निघती
ही पाखरे उडताना
दुर कुठे बघती?

सांज देखणी उभी
सुर्याचे झरते रूप
संथ नदीच्या प्रवाहाखाली
हो मातीची धुप

धुके उगवून येते
जसे हंगाम हिरवा सजने
चटका लावून जाते
रविकिरणाचे विझने

मी धुक्याच्या काळजावर
शब्दांची पेरतो माया
देवळाच्या गाभा-याचा
भाराऊन जातो पाया

उडत्या पाखरांच्या पंखावर
झडत्या प्रकाशाचे कण
मी उचलून घेतो ओंजळीत
सांज दाटले बन

हलकेच कसली चाहूल
मनात माझ्या दाटे
फुल खुडत्या हाताला
चुंबून घेती काटे

मी फुलांच्या झडीचे
मोसम दुरून बघतो
मी उचलून घेण्या फुलांना
जिव त्यांचा तगमगतो

मी सोडून देतो आत्मे
कळ्यांना मुक्त करतो
रात दाटल्या सांजेत
सुगंध त्यांचा उरतो...
Pr@t@p
" रचनापर्व "
44/09/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

गुमगश्ता वैरागी......

या नभगंधी घटिका
सांज गुलशन चिरागी
मनात गुमगश्ता
हसतो एक वैरागी

नजाकत चांदण्याला
घायाळ चंद्रबिंब
चांदण्याचा पदर हो
चंद्रतळ्यात ओला चिंब

ही गुलझार झरती सांज
नजाकती पैंजण वाट
झुळुक हवेची चुंबे
भारावले ललाट

खडकाच्या काळजावर
शब्दांच्या बंदिशीचे साज
अस्पर्शीत ओठावर
थरथरते अजूनही लाज

चिराग पेटून उठती
जज्बा तम जाळण्याचा
गज-याला सुगंध येई
जश्न माळण्याचा

जिव थरारून जाई
ओलविहीन पाणी
फकिराची बंदिगी दैवी
असर पेरती गाणी

भरून जाते पारिजाताने
रिते पडले पात्र
जिव बावर होई
सुगंधस्पर्शी गात्र

फैसला मुशाफिरीचा
रस्त्याला उडते धुळ
मी शोधे सांजआत्म्यात
माझ्या कवितेचे कुळ

नवनव्या शब्दातुन
तेच प्राचिन सांगणे
फरिश्त्यांचे पैगाम
झोळीला टांगणे

मी देतो चांदण्याला नित्य
चंद्रप्रकाशी साज
तु राखत असते माझ्या
शब्दांचा समर्पी बाज
○Pr@t@p○
" रचनापर्व "
10/09/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

नजरेची बिलगभाषा....

डोळ्यात कुणाच्या दव
कोण पुसावे ओले?
मुक जाहल्या शब्दांचे
मनही मुक जाहले

न जाणो आज
ओठात सारंगी गाणे
पाखरे शोधती पसा
जे देती रोज दाणे

ओथंबल्या सुरांचे कसले
हे गगनभेदी आलाप
निघुन गेल्या शब्दांशी
कवितेचा हो मिलाफ

मुक धरतीच्या छातीवर
नांगर चालतो नग्न
हिरवे पिकले कणीस
वाटते भुक मग्न

हे झाड तुझे अजब
त्याचे बहर कसले?
तोंड फिरवते मुसाफिरही
सावलीत त्याच्या बसले

शहराचे उत्खनन करून
मी शोधावा प्राचिन ठेवा
लेण्याच्या दगडाआडूनी
तथागत अलिंगुन घ्यावा

पापणीच्या अंधारतळात
सजे ओले चंद्रतळे
बोटांनी रेखली प्रतिमा
पहाट ता-यात जळे

सोडून द्यावेत अवकाशी
बंदिस्त झाले पक्षी
नाजुक साजुक सायंकाळी
बिलगावे वासरू वक्षी

मी तुला कुशिला घ्यावे
फुलांना लाजु द्यावे
मुरलीचे धुंद स्वर
काळजात वाजू द्यावे

तु ताडून घ्यावी माझ्या
नजरेची बिलगभाषा
मी हळुवार टिपून घ्यावी
तुझ्या बंद डोळ्यांची अभिलाषा....

○Pr@t@p○
" रचनापर्व "
10/9/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

हाकांचे कळप.....

सुगंधाचे सौदे करून
अत्तर मिरवता बहर
हाकांचे कळप तुडवती
पळसपेटता प्रहर...

कैफियत फुलांची
थबकत्या ओल नजरा
आठवणींचा माहेरवास
हो एकांत भरीस साजरा

सावल्यांच्या उजेडाच्या
पेटत्या चंद्रसमया
भगवे केशर नेसते
सांजेची धुसर किमया

बहराच्या आडोशाला
अंधार सजून घेतो
डोळ्यात दाटला लाव्हा
अवकाशी थिझून घेतो

राऊळाची घंटा दे
चर्चबेलेस इशारे
मोर झाकून घेतो
बहर तालांचे पिसारे

हे एकले झाड
युगाचा भार वाही
झडत्या बहराला दे
फांदीची ठाम ग्वाही

दरवर्षी फुले झडतात म्हणून
झाड फांदी गाळत नाही
पानझडीची संधी
चैत्र बहरण्या टाळत नाही

पाखरपंखी आभाळ
चांदण्यावर मोहून जाते
चंद्र सजले अंबर कोण
खिडकीतुन पाहून घेते?

आठवणींच्या डोळ्यात
आकाशगंगा पसरते
धरतीची काळीजमाया
रातीस वाट विसरते

मी दिवे पेटवून देतो
पाखरांना समजते दिशा
बहराच्या दिपस्तंभाला
कवटाळे चंद्रसजती निशा....
Pr@t@p
" रचनापर्व "
8/9/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

दोन घटिकेच्या शायरीला.....

हे अवगुंठलेल्या बहरा
माझी प्रतिक्षा थांबणार नाही
हा शुष्क पानझडीचा मोसम
लांबता लांबणार नाही

तु येशील घेवून
फुलांचे सुगंधी आत्मे
आणी गातील पाखरे
फुलण्याचे रंगीत महात्म्य

मी तुझे बहरने पाहीन
झाडांचे रंग वेचेल
कदाचित एखादी
नायाब गझलही सुचेल

तुझ्या उमलण्याच्या घटिका
फुलपाखराची मोहरती पंखजोडी
वाहत्या वा-याला लागेल
माझ्या माळरानाची एकट गोडी

आभाळ चमकत असेल
सुर्य भराला येईल
ढवळत येती सांज
कोकीळ सुरिली होईल

रस्ते गातील अंतःकरणातुन
येत्या पावलाचे गाणे
निळाशार आभाळाला
लागेल चांदण्याचे सोने

चंद्र उगवेल न उगवेल
उजेडाचा हिस्सा असेल
माझ्या कवितेत भिजला हरशब्द
मिलनाचा किस्सा असेल

आकाशगंगेच्या कोप-यावरून
कोणी मला पाहील
नयनाची चमक पाहून
अधिकच्या चांदण्या वाहिल

दिवस भारावले असतील
हवाही असेल धुंद
ओंजळीत रेंगाळेल माझ्या
तुझ्या चेह-याचा सुवास मंद

सारे असेल उजळलेले
चंद्र ही करेल लगबग
दोन घटिकेच्या शायरीला
नसेल  शब्दांची तगमग.....!
Pr@t@p
" रचनापर्व "
6/9/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

अवकाशाला खेप...

रस्त्यातला चिखल सुकुन
असावी पायवाट रुळली
झरल्या थेंबाची ओल
मातीस खोल कळली

लहरत्या गवताचे निरोप
माळ वा-यास बोले
रित्या तुझ्या ओंजळीला
प्राजक्ताची फुले

मी दुव्याचे चांदणे
आभाळी तुझ्या पेरले
कोणाच्या बासरीने दुःख
पैंजणांचे हेरले?

थबकत्या सांजेला
रात कुशीत सजवते
कोणाची भरली ओटी
निज नयनी रूजवते?

डोंगरटेकडीच्या माथ्यावर
सांज घुटमळत राही
वेशीआतील घरटे
वाट कुणाची पाही?

हे आभाळास कसले
उजेडाचे मिळे दान?
शहारत्या बोटांना कंप...
वहीतले शुष्क पान

नदीपात्रातील पाणी
का भासे युगतृष्ण?
नदी बनते राधा
स्थिर सागर कृष्ण

तुझ्या पंखाची झडप
ही आठवणीची झेप
दर संध्याकाळी माझी
अवकाशाला खेप

तु निरंजनातुन सांडता
उजेड स्वर्णकांती
मी धारण करतो गाभा-यातील
निरव एकली शांती

हर संधेला मी असाच
स्वतःला भारत असतो
एकल माळरानावर
चांदणे पेरत असतो...
Pr@t@p
" रचनापर्व "
04/9/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

चांद उजेड विसरावा.....

 हे !आभाळ तुकड्या तु
खिडकीत निरंजन लाव
उजळून निघेल अंधाराचे
सांज दाटले गाव

कंदिल कशाला डकवू
वातीचे काळीज दाटे
मुक बहर फुलवती
झाडाचे हिरवे फाटे

संधेच्या पारावर पिंपळ
रातीस निरखुन घेतो
सांजदाटला रस्ता
उगाच हरखून घेतो

सुर्य अस्ताची ही
उमलणारी कळी
मी टिपून घेई अलगद
गालावरली खळी

सरणा-या सांजेत
ही रात कुठुन साचते
माझ्या शब्दांचे मन हळवे
कोण अलवार वाचते

मी रातीच्या कुंचल्याने
रंगीत चित्र रेखी
उजळून निघण्यासाठी
जळे वात एकली मुकी

दुर पारावर
हा नाद कसला घुमतो
राउळाचा गाभारा
पायरीत कशाला रमतो

एकतारीचे आर्जव
गित मनास भिडते
रातीचे शिंपल मोती
मन चांदण्यावर जडते

भरलेली ओंजळ असता
पदर कशास पसरावा?
तुझ्या चांदण्याच्या पदराखाली
 चांद उजेड विसरावा.....!
Pr@t@p
" रचनापर्व "
03/9/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com