सुगंध त्यांचा उरतो......

सांजेच्या शिलालेखातुन
हे गाण्याचे कसले सुर
चांदण्यास उगवण्या वेळ
कसला उजळे नुर

मी चंद्रदिव्याची काच
पुसुन सजवून ठेवी
बासरी हलकेच गाई
अश्रुत भिजवून ओवी

महामुनीच्या हस्तरेषा
शांती पेरत निघती
ही पाखरे उडताना
दुर कुठे बघती?

सांज देखणी उभी
सुर्याचे झरते रूप
संथ नदीच्या प्रवाहाखाली
हो मातीची धुप

धुके उगवून येते
जसे हंगाम हिरवा सजने
चटका लावून जाते
रविकिरणाचे विझने

मी धुक्याच्या काळजावर
शब्दांची पेरतो माया
देवळाच्या गाभा-याचा
भाराऊन जातो पाया

उडत्या पाखरांच्या पंखावर
झडत्या प्रकाशाचे कण
मी उचलून घेतो ओंजळीत
सांज दाटले बन

हलकेच कसली चाहूल
मनात माझ्या दाटे
फुल खुडत्या हाताला
चुंबून घेती काटे

मी फुलांच्या झडीचे
मोसम दुरून बघतो
मी उचलून घेण्या फुलांना
जिव त्यांचा तगमगतो

मी सोडून देतो आत्मे
कळ्यांना मुक्त करतो
रात दाटल्या सांजेत
सुगंध त्यांचा उरतो...
Pr@t@p
" रचनापर्व "
44/09/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com