फितुर झाल्या चकोराची.......

              स्थिरावले जरी मन तरी बोच आहे

               तुला जो बोचतो,विषयही तोच आहे

               तासावे किती , मरणासन्न लाकडाला

               दिसे गुळगुळीत तरी, त्यास खोच आहे

               चांदण्यास लगडती, पोर्णीमेचे अंधार

               चंद्रास अंधाराचा, असा जाच आहे

               मारावेत दगड, घरावर कशाला

               तुझ्याही घराला, हाच काच आहे

               ही दुनिया लपवते , शब्दांचे सुरे

               मारणारा खंजर, हातही तोच आहे

               द्यावेत कशाला दिलासे,उगाच खोटेनाटे

               तुझ्या शब्दांचा सुरा, काळीजही हेच आहे

               तोडल्या बंधनाने,तुला मुक्त वाटे

               तरीही आठवांची शृंखला , तुला जाच आहे

               दिलेले बहर,तु तुडवावे पायदळी

               दिर्घ पानगळीची आता, तुला बोच आहे

               थरथराट कसले, मोरांच्या पिसा-याला

               हा कसला बेमोसमी, त्याचा नाच आहे?

               तु पाठव तुझ्या हत्या-या ,आठवणींचे पायदळ

               मी ही रोवली भक्कम, आता टाच आहे.

               तु नसलीस जरी तीच , तुझेच रूप पालटलेले

               ती नवलाई त्यागणारा , हा ही मीच आहे !

               आता उगवत नाही चंद्र, खिडकीत उदासल्या तुझ्या

               जो टांगला होता कधी, नभी खुलला तोच आहे!

                उधळून पुनवनक्षी, तरीही तो निस्तेज

                फितुर झाल्या चकोराची, त्यास बोच आहे!

                #पुन्हा एक अनावृत गझल

                   Pr@t@p 

                  " रचनापर्व "

                 18/09/2020

BLOG#prataprachana.blogspot.com