धुकेरी ढगांच्या अस्तरी....

 

सावलीचे जमिनीशी
असले कसे नाते?
सुर्याची हुलकावणी
ती दुर जाते, समीप येते

टाकत्या पावलांना
किरणाची लगडे आण
पाऊल वाटा न सरती
त्यास असे ना भान

मी अंधारघडीच्या राती
सावलीस पाहून घ्यावे
जे नसते कोणी आपले
त्याचे होवून जावे

तु दिव्यांच्या काळजाला
कशास वात द्यावी?
मनातल्या सावलीला
अंधारी मात द्यावी

मी सांजघडीचे अस्तर
चांदण्यास वाहून देतो
गाय गळ्याची घंटा
हंबराला वाहून घेतो

चांद सरकत नाही
रात थांबत नाही
प्राक्तन चांदण्याचे
दिर्घ लांबत नाही

तु न आल्याचा सुगावा
चंद्रास कुठुन लागे?
रातराणीच्या फुलात
मग संशयकल्लोळ जागे

मी गंध पेरत नाही
तुझ्या तनुचा कस्तुरी
भाव मनाचे दडती
धुकेरी ढगांच्या अस्तरी

मी सांधून घेतो काळोखाच्या
दडलेल्या रात घडी
तु असते उभी प्रतिक्षारत
बंद जाहल्या नयनथडी

तुझ्या आभासाचे सोने
उगवतीला पसरत असते
मिलनबिलगी सरती रात
अंधार विसरत असते
(प्रताप)
"रचनापर्व"
11/12/2020
prataprachana.blogspot.com