ओंजळडोह....

चंद्र कवेला असता

आभाळ सजून जाते

कोणाच्या ओंजळडोहात

चांदणे भिजून जाते?

का उठवून देतेस सांजेला

मिलनघडीची हुल?

उगाच मोहरून जाते

फांदिवरती गोंदणफुल

तु सोनघडीच्या नक्षित

पेरून देतेस रंग

मोहरून जाते नभाचे

चांदणरंगी अंग

रानास होतो भुलवा

झाड मुके होते

एकट रातघडीला

चांदण्याचे धुके होते

मी धुक्याच्या सावलीवर

रेखाटतो शब्दमाला

चंद्र दाटल्या अवकाशावर

ढग घालते घाला

पाखरांची दिशा चुकते

हवा धुंद होते

प्रतिक्षारत दिव्याची

वात मंद होते

तु सोबत नसता इकडे

चंद्र नभात रूसतो

खिडकीच्या तुझ्या तावदानावर

उगा उदास बसतो

जिव काहूरी होतो

चंद्र हलत नाही

बोलावे किती तुज आभासाशी

तो शब्द बोलत नाही 

हर रातीला असा

चाले प्रतिक्षा खेळ 

तुझ्या नजरेच्या डोहात

ओली होते सांजवेळ 

रातसजणीचे पैंजण 

वाटेस प्रश्न पडतो

गोकुळाचा जिव मग

वृंदावनात अडतो...

(प्रताप)

"रचनापर्व"

05/12/2020

prataprachana.blogspot.com