उडून गेले पारवे....

मनाच्या भाषेचे
धुक्यात दडले शब्द
वाहत्या वा-याची
झुळुक हो स्तब्ध

मोसमाच्या मनाला
बहराचा भास
आसमंती सांडे
आभासाची रास

त्या झाडाला ठावे
गुज गुपीत सारे
रातीच्या नि:श्वासांना
मोजत राहती तारे

आठवत असतो तुझ्या
अस्तित्वाचा स्पर्श
पानझडीच्या फांदिला
अंकुराचा हर्ष

दुर जिप्सी राहतो
रानात पसरे संगीत
रातीचा कोपरा हळवा
होवून जातो रंगीत

जाण्यास ना नाही
पण असे कसे जाणे?
साक्ष देत्या झाडाचे
ओरबडत पाने

हवा बोलत नाही
रात थांबत नाही
उधाणलेला प्रहरही
घटीकेशी झोंबत नाही

नित्य जंगलातुन
येई हाक ओली
मी शोधत राही मुुक
हाकेची गर्त खोली

अवचीत पाऊस कसला
थेंबाचे एकले झुरणे
झरत्या थेंबास झेलत
पंखानी आसमात फिरणे

हा पाउस,हे धुके
हे मनात जंगल हिरवे
मी मोजत असतो राती
उडून गेले पारवे.....
(प्रताप)
"रचनापर्व"
7/1/2021
prataprachana.blogspot.com