चांद डोळे मिटताना.....

झांजरल्या सांजेस
हरखुन जाती लोक
प्रकाशाच्या आत्म्याला
अंधाराचा शोक
                         आठवणीच्या फुलामागुन
                 चंद्र येतो उगवून
                   मी ही घेतो माझ्या
                        अंधार पळांना सजवून
मी चांद रोशन होतो
मन संदल होवून जळते
आळवणीच्या आर्ततेने
पायवाट पण वळते
                             जळत्या संदलाची महेक
                    आभाळ धुंद होते
                                तुझ्या रेशमी अंमलाखाली
                 रात मंद होते
मी ऐकत असतो तुझ्या
आठवणीची गाणी
मनात फुटते खळ्ळकण
गुलाब अत्तरदाणी
                         बटा व्यापत राहती
                         चांदणकांती चेहरा
                          मी उलगडत राहतो
                               त्या सुंदर स्वर्णमोहरा...
माझे हात दुव्याचे होती
तुझ्या अस्तित्वास बोलताना
ये निशीगंधी महेक हातांना
ओंजळ खोलताना
                              मी रात जागवत असतो
                               तुझ्या अस्तित्वाचा जोगी
                                  आणाभाकाच्या कळसावर
                           आसक्ती असते जागी
तु अंतरी असुनही
तुझीच उणीव भासे
का लागते चंद्रसाक्षीने
मनास तुझे पिसे...?
                                मी पाहतो रातराणीचे
                                    फुल फांदिवरून गळताना
                               वाटे पुन्हा तुज पहावे
                            तु नव्याने कळताना
दिसतो एक आशिषी तारा
उधाणुन तुटताना
व्याकुळ होते रात
चांद निजेने डोळे मिटताना...
♡pr@t@p♡
" रचनापर्व "
20/06/2020
BLOG# prataprachana.blogspot.com