चंदेरी धुके होते.....

या अंधारवाटाना कोण
असे सुने मन देते
फकिराच्या सारंगीला
अजब धुन देते

या काजळछटेचा अंधार
सुबक कोण रेखला
अंधारास बिलगे रातराणीचा
वेल बहरून एकला

ही कसली आलापधुन
ही कसली अभिलाषा
मुक्या मनास भारे तुझ्या
मुक्या मनाची भाषा

डोंगरकड्याच्या कपारी
चांद किरणानी भिजलेल्या
तुझ्या काजळी बटा
फुलगंधानी सजलेल्या

झाडाच्या अंतःकरणाला
फुटते बहराची वाणी
तुझ्या मनोहर बिंबाने
निर्मळ होते पाणी

चांद बुडून जातो
अंधार काळाभिन्न
उमटत असते वाटेवर
तूझे बावर पदचिन्ह

मी धाव वासरी घेई
तूझा ठाव मिळत नाही
हसत्या माळरानाला माझी
तगमग कळत नाही

नित्य पेटवतो अंधारात
तुझ्या प्रतिक्षेचे दिवे
मी निघतो माळरानाकडे
तेंव्हा परतत असतात थवे....

गाव निजेला जातो
माळ मुके होते
तुझ्या आठवणीचे मग
चंदेरी धुके होते.....
♡pr@t@p♡
"रचनापर्व"
29/6/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com