मुकशब्दास वाचणारा....

खिडकीच्या तावदानावर ओघळे

थेंबांची व्याकुळ....नक्षी

या ओथंबप्रहरास मी...

आणी माझे शुन्यभाव साक्षी

तेही मुके..मीही अबोल...

दोघेही साचतो स्तब्ध..

अव्यक्त कवितेचे जणु

ओथंबलेले प्रारब्ध

अंधार पावसात साचे

थेंबाचा देह निळा 

तिमीरवैरागी मनास लागे

सांजबावरा लळा..

या ओल्या पाऊसवेळा

मनास पाझर फुटतो

कोसळणा-या थेंबासाठी

मातीचा जिव तुटतो..

निर्जीव काचावर उमटते

तुझी सांजरंगी छाया

ओथंब कवितेस माझ्या

मिळते ओली शब्द काया

मी थेंबाना ठेवून साक्षी

झंकारतो तुझे गीत 

हरशब्दातुन वाहती

हाका ओल्या अगणीत..

अंधार गडद होतो

थेंब निजुन जाती..

दिवेलागणी वेळी 

मग हिरमुसतात वाती..

मी अंधारात पाउस पाहतो

खिडकीखाली साचणारा..

मी आठवतो तो कटाक्ष 

माझ्या मुकशब्दास वाचणारा.....

♡pr@t@p♡

☆06/06/2020☆

"रचनापर्व"

BLOG# prataprachana.blogspot.com