अनाहूतास...

झिलमिल ढगात रिमझिम 

रात कंच ओली

न लागे मनाचा तळ

धुंडाळता तुझी खोली

थेंब थेंब झरते

हाक माझी आसमंती

तमास आकंठ देते

रात निदृष्ट शांती

मी असे अनाहूत पाऊस 

रातीस एकले पाहतो

ढग असे हे उपरे

तुझ्या शहरावर वाहतो

घे तळहातावर तु

हे अनाम आर्त पडणे

दे वाहुन या अनाहुतास

तुझे मुक्याने रडणे...

"やraτa प"

"रचनापर्व"

www.prataprachana.blogspot.com

१४.३.२०२३