धरतीत झरून जावा....

आभाळास पावसाळी हाक
ढगास वाट फुटावी
ताज्या फुलाची हवा
फांदीस सुगंधी सुटावी

चांद मंद भिजावा
चांदणे बरसत जावे
उन्हाचे विरघळले पण
झावळीत विरसत जावे

थेंब संगीत व्हावे
जमीनीस फुटावे संगीत
काळ्या ढगाच्या अंतःकरणी
लगडावे इंद्रधनु रंगीत

खिडकीचे नशीब खुलावे
पाऊस धावून यावा
सुकल्या निर्माल्याचा
सडा वाहून जावा

वाटेस बहर यावा
पाउलठशांची नक्षी
भिजल्या पंखाआड दडावेत
सुखावलेले पक्षी

पानांना सळसळ यावी
हवेस बहर यावे
हर सरीचे काळीज
गुलाबी प्रहर व्हावे

मी पेरून द्यावा पाऊस
हिरवा माळ व्हावा
पाखरांच्या पंखांचा
अभंगी टाळ व्हावा

मी गीत लिहुन द्यावे
अवकाश भरून यावा
भावार्थ माझ्या शब्दांचा
धरतीत झरून जावा...
Pr@t@p
" रचनापर्व "
28/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

चंद्र फुल वाहील......

सावलीच्या उजेडात

मुसाफिर शोधी वाट
                                                       गळुन जाती पाने                                माझ्या रस्त्यांना तुझी
                                                             झाड स्थिर ताठ                                  तशी ओळख प्राचीन जुनी
                                                                                                          आत शिलगत असते
                                                                                                  प्रतिक्षेची धुनी
कत्तल झाल्या झाडाची
हिरवी हिरवी रास
                                                          सुकल्या पानांना                               तु शोधत रहा दगडबन
                                                       बहराचा होई भास                               मी नसतो आता तिथे
                                                                                                               मी लिहण्यात गर्कमग्न
                                                                                                        पाखरचोची गीते
आभाळाला हाक दे
पाखरू घालेल शिळ
                                                              झोपेस लागेल उचकी                            तुझ्या तस्विरीवरून आता
                                                         हृदयाला पडेल पिळ                                 डाग हटत नाहीत
                                                                                                                 वळुन कशाला पहावे
                                                                                                                    रस्ते फुटत नाहीत
बहर पेरत्या वेळी
कशास खुडावे फुल?
                                                   भोगून घ्यावी रातीत                              दिवे मालवत जा
                                                          उघड्या डोळ्यांची भुल                        उसासे होतील चांदणे
                                                                                                                     चंद्राच्या आभासी स्पर्शाने
                                                                                                            होईल गडद गोंदणे
आरशास दे दिलासा
तोच तुला पाहील
               तुझ्या उघड्या खिडकीसाठी        

                  फारतर चंद्र फुल वाहील              

Pr@t@p
" रचनापर्व "
26/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

मयुरपंखी नाणे......

हे उंच एकले उभे
नक्षिदार चबुतरे
पाहती त्यास दुरून
जखमांचे वारस कबुतरे

मखमली पिसांना
पंखाचे कसले देणे
मी मुठीत घेवून फिरतो
मयुरपंखी नाणे

दुरवर दिसणारा
शिखराचा उन्नत माथा
सांगत असतो मुक्याने
एकटपंथी गाथा

हे दुर जाणे कसले
कसला हा दुरावा
रातीत विरघळत्या चंद्राचा
भरोसा का धरावा?

वाटेला फुटून यावीत
पावलांची फुले
किती करावे सदैव
आठवणींशी सुले?

खबर कशाला हवी
निघुन गेल्या हवेला
ज्या पावलांना भेटला
रस्ता नव नवेला

स्वधुंदीच्या अंमलाखाली
थवे सोडून गेले
फांद्यानी भुलावा सोस
जे पक्षी उडून गेले

बहर लुटत्या वा-याला
झाडाने द्यावे त्यागून
चांद जपावा बिलोरी
रातीने एकले जागुन

हवा धारून घ्यावी
पंखाना शाकारून द्यावे
झेपाऊन ऊंच गगनी
चांदणे हाकारून घ्यावे...
Pr@t@p
" रचनापर्व "
25/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

गझलांचे स्पंदन....

मी राखत जंगल राहतो, तु वणवा पेटवत जा
भिजल्या पंखाना पारव्याच्या, निखारे भेटवत जा

आभाळाला रंगवून , कशास आणावे इंद्रधनु
तु ढग आणून काळे अवकाशी, आभाळाला नटवत जा

मी लाटा उधाणाव्या , बनून संदल दर्या
तु देवून अलांघी किनारे, लाटांना तटवत जा

पाखरांचे काय दोष?, फांदीवर क्षणभर बसती
तु जखमा दे करवतीच्या, फांद्याना तुटवत जा

मी बांधत राहतो चंद्रगाठी , घेवून उधार चांदणे
तु पेरून अंधार अमावसेचा , गाठी सुटवत जा

मनाच्या दौलतीचे , नजराणे पेश केले
जतन ठेवला ऐवज , तु परक्यावर लुटवत जा

मी लिहतो गझला सुफियानी, दुव्याचा अर्क असणा-या
तु दर्ग्याच्या भिंतीला, झुकला माथा टेकवत जा

शब्दांच्या शरांचे , होतील असाह्य वार
तु वाचुन मुक्याने गझला,नशीब शब्दांचे फुटवत जा

नाहीच जमले येणे, कशास मलूल व्हावे?
मनाच्या छपरावरील अडगळ, तु सवयीने हटवत जा....

झालेच अनावर अश्रु, नयनांची होईल नदी
तु देवून निघण्याचा इतल्ला, पापण्यांना दटवत जा
Pr@t@p
" रचनापर्व "
24/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

माळरानावर वाहतो.....

स्वप्नांनांच्या सिमेरेषेवर
इंद्रधनु पेरणा-या सरी
उधाण दिसे त्यात
हवा मंद मंद जरी

हे हिरवळीचे प्राक्तन
माळास ओली हाक
गवताच्या काळजाला
पावलांचा धाक

संधेच्या किरणअंती
प्रकाश कसला उरतो
विरहात जणू रातीच्या
सुर्य सांज होवून झुरतो

हिरवळीस हाकेचे
कसले लागते फुल?
माळरानास पडते
ओल्या वाटेची भुल

पाऊस हलका पडतो
ओल पसरत जाते
वाट माळरानाची
पावलांना विसरत असते

खिडकी मनात घेते
न उघडण्याची आण
माळ टाकतो पदरात
नेमके प्रतिज्ञाभंगाचे दान

हे सुक्त कसले झरते
गाव ओला का दिसतो?
अर्धमिटल्या खिडकीत
दिवा थरथरत असतो

भटकत राही इंद्रधनु
माळाचे दगड रंगीत
वाट ऐकत असते
अस्वस्थ पैंजणी संगीत

पावलांना वाट फुटते
खिडकी विकल होते
माळाच्या इंद्रधनुचे
स्वप्न सफल होते

माळ हसत असतो
गाव मागे राहतो
इंद्रधनु रंगाचा पाऊस
माळरानावर वाहतो
Pr@t@p
" रचनापर्व "
21/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

चांद पुनवेचा गोंदावा.....

खडकांचा ॠतु आता

झाला गर्द हिरवा

हवेच्या मनातुन

शिलगतो गारवा

पाऊस देतो घडाभर 

पाण्यासाठी हाका

जोगी मोजत बसतो

सरींच्या पैंजणी चुका

मातीच्या काळजावर

पाऊस हंगाम रेखी

अवकाश कशाला धडे

इइंद्रधनुचे घोकी?

हवा उद बनून जळते

झुळुकीस येतो गंध

ढगाच्या ओंजळीत तेवे

पाऊस दिवा मंद

पंखावर सजते इंद्रधनु 

झेप अवकाशाला भिडते

मझारीच्या भिंतीआड

मन कुणाचे रडते?

बिंब चंद्राचे नाही तरी 

खिडकी चमकून उठते

स्पर्शुन तुझ्या अस्तित्वाला

वा-याला उधाण सुटते

दिव्याभोवती ओंजळ धर

वा-याचा नेम नाही 

जरी दिसते हिरवळ गर्द

तरी हंगाम क्षेम नाही 

मी पाऊस देतो पाठवून

तुझ्या खिडकीस पडावी भुल

ओंजळीतील दिव्याला लगडो

मग चांदण्याचे फुल

घरभर चांदणे सांडावे

तु चंद्रसभा भरवावी

सरीची चुकभुल मी

ओल्या ढगाखाली गिरवावी

चांदणे आभाळात यावे

मातीत पाऊस नांदावा

तुझ्या माथ्याच्या नभावर

मी चांद पुनवेचा गोंदावा.....

Pr@t@p 

" रचनापर्व "

19/8/2020

BLOG#prataprachana.blogspot.com

काफिले उठत नाहीत.......

(काफिले उठत नाहीत ..........)

हवेस द्यावा सुगंध म्हणून, फुले लुटत नाहीत
सुटून जातील म्हणता मनाचे, कोडे सुटत नाहीत

ही रोखुन धरली हिरवळ , जात्या पावलांचे बहर
फांद्यावरील फुलेही आता, उमलून तुटत नाहीत

वाजेल वेणु आकांती , पैंजणे व्याकुळ असती
असुनही लय दोघांची ,ते यमुनेवर भेटत नाहीत

चांदणेही व्याकुळ असते, असते आभाळ सुंदर
तरीही चांदण्याला उगवतीचे, बहर फुटत नाहीत

निश्चल झाल्या वाटा , माळही रिता असतो
निघण्यास पावले आता, उंब-याशी झटत नाहीत

मुक्या आर्जवांची गर्दी , कवितेला आस ओली
पाहून तिव्रता भावनेची , अलबत् शब्दही खेटत नाहीत

होईल तनुगंधाशी तुलना, होतील श्वास बावरे
पाहून पर्व पानगळीचे , आता फुलेही नटत नाहीत

श्वासांदरम्यानच्या पोकळीत, तुझ्या आसक्तीची राहुटी
येवो कितीही हाकारे, तुझे काफिले उठत नाहीत.....!

Pr@t@p
" रचनापर्व "
18/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

चंद्रसुराची बासरी....

  

 दुव्याच्या सावलीत 

                                  चांदणे निश्चल उभे
                                  चंद्राच्या मनात कसले
                                  सारंगी मनसुबे?

        धुके रातीस व्यापी
        आभासाचे दिवे
        दिर्घ एकाकी क्षणी
        स्वप्नांचे थवे

                                 मेहंदी ठशांचे
                                रातहळवे खुलून येणे
                                मी टिपून घेतो शब्दांने
                                रातराणीचे फुलते गाणे

       झोपेच्या काठावरूनी
       येती व्याकुळ हाका
       सादभरला वारा वाही
       चांद एकला मुका

                                रातीच्या चांदण्याला
                                सोन्याचा चंद्र पाही
                                श्वासांच्या चंद्रलयीला
                                रातराणी आत्मा वाही

       गंधभारल्या दिशा
       स्पर्शाची भाषा समजे
       तळव्याच्या उत्कटतेला
       गीत मनाचे उमजे

                                भासाच्या खिडकीतुन
                                चांद बावरा जाई
                                रातीच्या काळीज खुणांना
                                बिलगे पुसट शाई

       बहरमुहूर्ती घडी
       रातराणीचा गंध पसरतो
       काल पडला सडा
       पाय कुणाचा विसरतो?

                               मी चंद्रसुराची बासरी
                               वृदांवनात फेकून देतो
                               गोंदणाचा चंद्र पुसट
                               ढगात झोकून देतो....
           Pr@t@p
           " रचनापर्व "
          15/8/2020
          BLOG#prataprachana.blogspot.com

पहाडाचे ओले स्पंदन.....

नदीस लागे अनावर
समर्पणाचा जोग
सागराच्या अंतरी
स्थिरतेचा भोग

दरी भरून घेते
धुक्याने ओटी
कळ्या अनावर सा-या
घेण्या सुगंधभेटी

साचल्या धुक्याचे
हे व्याकुळवेडे कुळ
दरी शोधत असते
रुतल्या अंधाराचे मुळ

ढगास जडते विरळपण
पाऊस हवेत फिरतो
हिरवळीच्या हृदयावर
थेंब एकला झुरतो

धुन गाता वारा
झुळुकीचे थवे
गीत मनात येते
शब्द घेवून नवे

पहाड निश्चल उभा
अंबर थिरकत राही
विजेच्या सावलीला
प्रकाश स्पर्शत नाही

तुझ्या मनाची सर
माझा पाऊस पाडी
निरोप कसला ढगातुन
वारा मनास धाडी

दरी सजवत राहते
ओले हिरवे हसे
ढगाच्या काळजावर
तुझ्या अस्तित्वाचे ठसे

मी पाऊस पहात राही
घेवून तुझी दृष्टी
माझ्या साचल्या मनातुन
तुझ्या आठवणींची वृष्टी

दरी भरून येते
पावसाचे रणकंदन
दुर गुहेत घुमते
पहाडाचे ओले स्पंदन.....
Pr@t@p
" रचनापर्व "
14/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

स्वप्नांचे होते सोने....

 त्या झुळकी आजही

तशाच संदल वाहती

श्वासाच्या कुपीत 

सुगंध शिल्लक राहती

हा आसमंत असा
चांदण्याने अलवार सजला
चंद्राच्या तळहातावर
मी लिहीत जातो गझला

शब्दथव्यांची झुंड
अनंतमुखी उडते
चांदण्याची प्रित
चंद्र समयी जडते

या समयभुलीच्या हाका
व्याकुळ होतो साजन
आकाश उधळून देते
रत्नखड्यांचे रांजण

ओल्या चिखल तळ्यात
आभाळाची छाया
चांद पांघरून घेई
चांदण्याची स्फटिक काया

रात थेंबाचे स्पर्श
अंधार होई ओला
ढगात भिजून जाती
सप्तर्षीच्या माला

पावसाळी चांदणे
अर्धे अधिक भिजते
माळाचे हिरवे प्राक्तन
साऊलबनात सजते

खिडकीच्या काळजातुन
नजर शोधते तारा
खच ढगांचे आणतो
पाऊस वेडा वारा

ओले आभाळ गाते
चांदणआठवांचे गाणे
अनाहूत निजल्या डोळ्यात
स्वप्नांचे होते सोने....

Pr@t@p
" रचनापर्व "
11/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

इंद्रधनुच्या खुणा.....

आभाळ रिते व्हावे 

इंद्रधनुस मिळावे रंग

मातीच्या अंतःकरणी
साचावा एक अभंग

गवताने सांभाळावे
पाण्याचे रंगीत मोती
बहरून यावी हिरवी
ओली झाली माती

चिखलाने चुंबुन घ्यावा
तळव्याचा हळवा माथा
रूतत्या पाऊल ठशांनी
रेखावी मिलन गाथा

रस्त्याने निथळुन घ्यावी
थेंबाची उधळण ओली
कंठास पावश्याच्या
बिलगावी भिजकी बोली

मी पान ओले पलटावे
थेंबाचे शब्द झरती
हृदयी साचल्या रंगाचे
इंद्रधनु चमके वरती

आभाळ रंगीत करून
मी लिहतो नभाचे गाणे
झाडास बिलगून घेती
ओली झाली पाने...

दुर भिजला गाव
पंख फडकवून निघी
पावसाच्या हंगामाला
ओल्या थेंबाची सुगी

तुषार निवळत असता
ओल हृदयी दाटते
इंद्रधनुच्या आडून तु
सजून यावे वाटते

दिसत असतील तुलाही
रंग आभाळी पेरलेले
मिळतील का थेंब परत?
तुझ्या रानावर झरलेले

निघून जातील रंग
अवकाश होईल सुना
मी शोधून घेईन नयनी
तुझ्या इंद्रधनुच्या खुणा.....
Pr@t@p
" रचनापर्व "
10/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

हुरहूरीची लकाकी...

 हे पावसाचे अखंड
निनादे बरसगाणे
चांदण्याचे आभाळ
चकाकण्या तरसवाणे

ढगाच्या अंतरंगाला
भिजल्या चांदण्याचा स्पर्श
विजेच्या चकाकण्याला
लगडे पावसाचा हर्ष

मी चांद धुंडी पुर्ण
रात झडीचे पर्व
कोरड्या दृष्टी आसात
ओल दाटते सर्व

मी झडप पावसाची
झेलून घेतो तनी
ओल वाहते धमन्यात
प्राचीन ती जुनी

मी सागराला भेटतो
आत नदी कसली वाहते
लाट तुझी अनावर
उधाणाला पाहते

वाहत्या पाण्याचा
ढगास ध्यास लागे
आभाळाच्या पडद्याआड
चांदणे सारे जागे

ती लुकलुक ते चमकणे
सारे ढगात आटते
पावसाच्या मनात हे
कसले चांदणे दाटते?

कुट्टकाळ्या ढगाआड
चांदण बहर उसळतो
मग पाऊसच होवून चांदणे
मातीवरती कोसळतो

पावसास बिलगे माझ्या
तुझ्या चांदण्याची चकाकी
हिरव्या चिखलात रूजते
मग हुरहुरीची लकाकी...
Pr@t@p
" रचनापर्व "
9/8/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com

कापणीचा प्रहर.....

एखाद दिव्य निश्वास...!

उगवत्या सांजेस शहारे

ढगात रूजल्या रंगावर

उमलत्या रातीचे पहारे

चांदण्याचे ओहोळ 

पाताळमुलुख खणती

अंधाराच्या गाभा-यात

चंद्र लावतो पणती

मावळतीच्या ढगांचा

पाऊस कोरडा रंगीत 

विझत्या सुर्याच्या अंतरी

इंद्रधनूचे संगीत

गलबल्याच्या गिताचे

शब्द उगवून येती

कवितेच्या काळजाला 

भावनांचे मोती

मी चांद धुळीत पेरी

माती ढगास भिडते

नख कुणाचे मनोहर

बहर कोवळा खुडते?

सुके चांदणे नभी

ढगात ओल दाटे

मी पेरत असतो बागा

जोजवीत गुलाब काटे

काटे फुले होतात

चांद उमलतो रानी

चांदण्याचे बहर गाती

श्रावणाची गाणी

मी करत असतो पेरा

तुझ्या स्वप्न फुलो-याची आस

श्रावण आणतो पालवसरी

ते उमलण्या खास

आठव! गतवेळचे फुलेही

तुच कापले होते

जेंव्हा विश्वासाने ते

तुझ्या ओंजळीत झोपले होते.....

मी पेरा सोडत नाही 

तु फुलांचे बहर

नित्य सांजवेळी येतो

कापणीचा प्रहर.....!

Pr@t@p 

" रचनापर्व "

1/8/2020

BLOG#prataprachana.blogspot.com