युगदक्षी वृक्ष

उमगत नाही मला
तुझे मोसमी वागणे
मी ही सारे बहर मग
ओंजळीतून सांडून देतो...

तु येशील पुन्हा तेथे
जेथे हरवतो आपण
एक खुणेचा दगड मग
मी तेथे मांडून येतो

राहवत नाही तरीही
तु धरतेस अज्ञात दिशा
परततेस ही अशीच
घरटी पाखरजोड्या जशा

मी स्थिर असतो उभा
जणू प्राचिन वृक्ष
बहर तुझे सोसण्या
युगायुगाचा दक्ष!
(Pr@t@p)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२३ एप्रिल २०२२