तळ्याकाठी....

असाच नाही निघालो...
अंतरी गाव तुझे साचलेले
ते शब्दही सोबत माझ्या
तु तन्मयतेने वाचलेले

घेवून तुझा भाव मी
लिहीलेल्या अनंत गझला
जाग्या माझ्या शब्दाखाली
चंद्र कितीदा विझला

निर्जन तळ्याच्या काठी
आपली नजर राहीली मागे
रातीच्या साजनवेळी माझे
शब्द व्याकुळ जागे

शब्द भरून येती
मुक पाणवठ्याचे गाणे
भाव माझे निघती
तुझ्याकडे अनवाणे

घे ओढून सारी स्वप्ने
निद्रेच्या शेल्याखाली
सावळ रंगी रातीस
चांदण्याची बाधा झाली

ही गवत वाळली पाने
हवेस पाझर फुटतो
शब्दांच्या भावव्याकुळाने
चंद्र पापणी मिटतो

तु व्यापल्या आकाशाखाली
ते तळे तुझ्यात भिजले
श्वासाच्या समीप तुझे
सुंदर डोळे सजले

तळ्यात चंद्र बुडला
ओले तुझे आभास
मी भारून दुर निघालो
तुझे रेंगाळते श्वास

दे हाक कधी उधाणी
निघणे माझे टळेल
तळ्याच्या काठावरती
मग सांज नव्याने कळेल

अशा कातीव सांजवेळी
मग पुन्हा आपण भेटू
चांदण्याच्या कल्लोळाखाली
एक निरव शांतता थाटू......!

(Pr@t@p)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
३ एप्रिल २०२२