दुःख एकटे जळे....

फुलांना मुठमाती
मोक्ष फांदीस मिळे
पापणीखाली बहरे
सूक्ष्म एक तळे

मनात तहानलेला
असतो एक चातक
भोगत असतो तुझ्या
तृष्णेचे घोर पातक

तळ्यात रूतल्या कळ्यांची
तटास वलये भिडती
या वर्तुळाच्या आत खोलवर
थेंबे खोल बुडती

मी तळ्याकाठचा तट
बुरूज होवून पाही
अर्ध्य दिल्या निर्माल्यातुन
देव कुणाचा वाही?

दुर उभी मधूकामीनी
भार कळ्यांचे झेले
गंधात बंधीत झालेले
गुज बोलती होले

मी अलवार परत निघता
पाऊल उचलून घेई
सांज दाटल्या राती
चांदण्यास चमकती घाई

मी दुर सारतो चांदणे
अंधार कुशीला घेतो
भास तुझ्या गोंदणाचा
कल्लोळ शहारे होतो

होवून मुक्या हाकांचे
तळे थिजून जाते
दुर पेटली समई
मंद विझून जाते

रात,तळे, समई
मी ही शांत मुका
फुलपाखरू टिपते
गंधफुलांच्या चुका

नकोनकोशे वाटे
हे दाटले एकट तळे
विझल्या समई शेजारी
दुःख एकटे जळे!
(Pr@t@p)
"रचनापर्व "
www.prataprachana.blogspot.com
31/3/2021