अत् दिप भवं..

प्रज्ञेचे पिंपळ छाटून

करूणा देशोधडीला लावलेले

ते ओरडतायत 

तुझ्या कडे पाहत..

'किती अंधार 

भवताली साचलाय..?

ही युध्दे,दारिद्रय,दुःख,

वंचना किती वाढलंय सारं..."

"...तु काही चमत्कार का

करत नाहीस...?

मुक्ति दे आम्हाला......"

आणि तो शाक्यमूनी

स्वतःचे देवत्व नाकारत 

आपले चिरपरीचीत 

स्मितहास्य पेरत

आवेगाने ओरडणा-या

'त्या' सा-यांच्या आत 

साचलेल्या गर्द तमाकडे

अंगुलीनिर्देश करतोय

"अंतरीचे दिवे पेटवा"

"प्रज्जवलीत व्हा!"

"प्रबुध्द व्हा ! " म्हणत..

मला ऐकू येतो आहे

त्याचा शुभाशिष..

"भवतु सब्ब मंगलम्"

(Pr@t@p)

"रचनापर्व"

www.prataprachana.blogspot.com

१६ मे २०२२