वाहिल्या चांदण्याचे सडे

अंधाराच्या कुशीत 

जेंव्हा गाव निजले होते
पसाभर चांदणे तुझ्या
छतावर थिजले होते

दिवा जागत होता
देत उजेडी पहारा
एकल्या झाडाला होता
टेकडीचा सहारा

चांद वितळत होता
काजवे फिरत होते
रातराणीच्या कळ्यांचे
गंध झुरत होते

स्वप्नांच्या झुंडी
येत होत्या चालून
हसत होते डोळे
बंद पापण्या खालून

हवा गात होती
स्पर्शाचे शितल गाणे
डुलत होती संथ
निजली पिंपळपाने

शांत होते सारे
रात शिलगत होती
शिथील झाल्या तनाला
झोप बिलगत होती

माळ एकला जागा
भरल्या चंद्राखाली
चंद्र एकला माझा
एकल मनास बोली

मी वाहील्या चांदण्याचे
तुझ्या छतावर सडे
रातीच्या काळजावर
तुटत्या ता-याचे ओरखडे

मी गित उद्याचे गातो
गाव निजल्या वेळी
लख्ख तुला होते
दिवा विझल्या वेळी

गावास देवून वळसा
मी निघतो अंधार तुडवत
सुर्य चढत असतो
तुझी रात प्रकाशी बुडवत.....

मी रातीचा चांद तुझा
सुर्यास अर्पून देतो
आशेच्या प्रकाशात माझ्या
तुझा अंधार झिरपून जातो....
♡pr@t@p♡
"रचनापर्व"
14/7/2020
BLOG#prataprachana.blogspot.com