सुर्य तुझे माझे

पेटतो आहे मी ,
दिव्याच्या अंतरी
जाळु कशास तेंव्हा
शिलगले शब्द माझे...

प्राशतो आहे मी
अश्रु प्रेषिताचे
सुकवू कशास तेंव्हा
प्रतिक्षारत नयन माझे...

जोजवतो आहे मी
भार आठवांचे
वाया कशास घालू
हसरे वसंत ताजे...

चाललो आहे मी
निनावी दिशेला
कशास खोडा घालून
रोखु पाय माझे....

झेलतो आहे मी
आघात दुराव्याचे
कशास झाकुन देवू
घायाळ हृदय माझे

ऐकतो आहे मी
यशोधरेची करूण हाक
कशास थरथरू देवू
आर्जवी गीत माझे...

भेटतो आहे मी
माझ्यातल्या तुला
कशास संपवू तुझे
शोध आतल्या माझे...

झाकाळतो आहे मी
साचत्या अंधार राती
कशास रोखुन देवू
सुर्य तुझे माझे....

"やraτa प"
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२१.१.२०२३