प्रितीतुळस...

समईत रात बावरे
उजेड सखीच्या दारी
पाऊलवाटेस तडे तरीही
गात निघते वारी

भगवंत कसा हा असला
वेदनेत हसतो शांत
हाक अभंग गाथेतली
तरी होई न क्लांत

कल्लोळ डोळाभर साचे
भगवंत नयनी वाहे
कळस शिखरावरला
अनवाणी पावले पाहे

पावलांचे धुलिकण
गाभारा हाती घेतो
अवघ्या वारीचा मग
बरवा भगवंत होतो

उरते ना काही वेगळे
पायरी कळस होते
कवितेच्या शब्दाखाली
प्रितीची तुळस होते

"やraτa प"
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२२.१.२०२३