लोकगाथा...

दिगंत लांघण्या निघती
पंख पसरून बगळे
अवकाश उधाणून येते
रंग उधळत सगळे

पाहते एक कोणी
होऊन केविलवाणे
व्याकुळ त्या नजरेचे
झरते आर्त गाणे

शिल्लक मागे ठेवून
का घ्यावी झेप कोणी?
दुःख मुक्याने देते
उरल्या एकांताला वाणी

भरून येते अगम्य
एक उदासी खिन्न
सिध्दार्थ तथागतगामी..
आक्रोशे जसा छन्न!

मागे राहतो आभास
निघून कोणी जाता
उरल्या पुसट खुणांची
मी लिहतो लोकगाथा!!

"やraτa प"
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२३.१.२०२३