Saturday, August 6, 2022

आभाळ गोंदवा


नित्य सांज येते
हुरहुर अनामिक सवे
तुझ्या दिशेच्या कोनावर
थबकती व्याकुळ थवे

आभाळी गुलाल लागे
चांदवा मंद उगवे
सुर्य त्यागत असता
राजवस्त्र एकट भगवे

फुलावर चंद्र उतरता
भाव फांदीवर टेकतो
आभाळ कोनाही मग
दिशेस तुझ्या झुकतो

मी शब्दव्याकूळ फुलांची
घेवून गंधसुगंधी भाषा
रेखाटून नभी घेतो
उगवत्या चांदणरेषा

चांदणे लकाकता
भरते अवकाश सारे
चकोरास पुकार देते
वाहते पुनव वारे

मी चकोराचे पंख घेता
तो शब्द माझे घेई
आम्ही चांदण्याखाली होतो
आठवांचे मुक भोई

लावता चकोर ध्यान
अनूभवन्या मिलनचांदवा
चांदण्याच्या काळजावर
कुणी आभाळ रे गोंदवा!

༄᭄प्रताप ࿐
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
६ .८. २०२२









No comments:

Post a Comment

राधेस बोल लागे....

चंद्रफुलाच्या छायेमधला एक उसासा घेऊन आलो चांदचकोरी कथा बिलोरी हृदयी तुझ्या मी लिहून आलो किती कवडसे वितळून झाले तुझ्या हातच्या तळव्यारेघा  कि...