दुराव्याने वागत नाही

आठवे धुसर चेहरा
तरीही खुण तुझी पटते
ते दुरचे शहर अनोळखी
आता आपलेसे वाटते

शब्दांची झाली भेट
डोळ्यांनी टिपले भाव
घेई दुरवरचे चांदणे
बैरागी मनाचा ठाव

गर्दीत गुंतले होते
अज्ञात आपले कोणी
विस्तृत महावृक्षाखाली
झाडाच्या पानोपानी

हिरवाईच्या अंतरी
सजली होती दरवळ
गंध सुगंध पेरती
शामल झाली हिरवळ

ते शब्द कोणते होते
जे मनात रुतुन बसले
अज्ञात आपण दोघेही
नशिब हळुच हसले

निघून गेल्यावेळी
सांज राहिली मागे
शब्दबनातुन जुळले
भावबंधी दृढ धागे

पानगळीच्या पानातुन
वारा फिरत होता
हिरव्या चैत्रासाठी का
तो सांजसमयी झुरत होता?

गेली वेळ, गेलो आपण
मागे राहिले शब्द
दोघांच्याही तळव्यावर
चितारण्या नवप्रारब्ध

फिरू शब्दबनातुन
देवू शब्दांची आण
माझ्या अवकाशाला तुझ्या
चांदण्याचे पंचप्राण...

जाणतो चांदणे हाताला
सहजी लागत नाही
तरी आर्त जिवातले चांदणेही
दुराव्याने वागत नाही....
(Pr@t@p)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२७ जून २०२२