जिव चांदणे होतो...

उमजत नाही कसले
गतजन्माचे हे धागे
दोघेही अलगद भेटलो
पुनवेच्या चंद्रामागे

चांद लकाकी नेसे
तुझे काजळी नेत्र
हृदयास बिलगुन गेले
तुझे व्याकुळ मैत्र

अबिरतम सरतो
तुझ्या पाऊल वाटी
मी टाकता चांदणबण
तुझ्या आसुस ओटी

पदराने झाकले तु
हे जगण्याचे चांदणे
तुझ्या तनावर सजते
प्रकाशकिरणी गोंदणे

मी भाव अधिर राखतो
शब्दांना आवरून घेतो
झरत्या अरण्यवेळी
तुझे गीत सावरून घेतो

मी मला वाहवत नेतो
शांत मंद धिराने
रान भान जागते
तुझ्या मिलन सुराने

गीत आपले प्राचिन जंगल
अनंतापासून फुललेले
विसाव्यास पक्षी येती
चुकलेले..भुललेले..

गाऊ गाणे पुनवेचे
अर्णवाची घेवून भरती
जिव चांदणे होतो
तुझ्या आकाशावरती....
(Pr@t@p)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
१४ जून २०२२