#ललित # माझ्या कवितेस....

#ललित #
माझ्या कवितेस.....!!

एका अगम्य सायंकाळी अवचित एखादा तारा उगवून त्यानं अवकाश भारावा असं काहीस तुझं अस्तित्व...या निर्मितीच्या अवघड क्षणांना तु ओंजळभर दिल्या फुलांची आरास..मी शब्दातुन तुला वेचत किती मैल पुढे आलो आहे..येताना तुझ्या शब्दकळांचे काजवे मला मार्गाक्रमण करताना रूपकाची साथ देत अवकाशासमीप आणून सोडतात..मी तुडवल्या रस्त्यावर तुझ्या ओंजळ फुलांचे गंध दरवळत असताना माझ्या प्रतिमाही तुझ्या काळीजवेळांशी सांधून घेतात स्वतःला...ही मनातील भावनेची घालमेलही तुझ्या सुबक डोळ्यांनी टिपली जाते..घनव्याकुळी भाव जेंव्हा मनात घोंगावत असतो तेंव्हा त्यास तु एक रंगीत अवकाश देतेस..तुझ्या दिल्या रंगाच्या छटा कधी पेरल्या होत्या एकांताच्या माळरानावर..आता त्या रंगबिजाला अंकूर फुटले आहेत..या रंगीत भावगर्भी छटा घेवून मग पुन्हा मी तुझ्या समीप घुटमळतो..तु देतेस असे काही जे मिळते आहे असा भास होतो पण ते मिळण्याचे अपुर्णत्वही तितकेच व्यापक असते.. जेवढा व्यापक तु अवकाश देतेस...
तुझा भावविभोर चेहरा मला या शब्दबनात अलवार आणून सोडतो...मी तुझ्या गंधाचे नाजूक माग काढत या शब्दबनात हरवत जातो..आणी मग तुच हाक बनून देतेस या शब्दांना भान...मी तुझे शब्दबन घेवून पुन्हा तुझा शोध घेत निघतो...कधी अवकाशी..कधी वाळवंटी..कधी चंद्र..कधी चांदणे..कधी एकले झाड..कधी नदी..कधी समुद्र..कधी वसंत..कधी दिव्याची वात..सारे सारे संदर्भास घेवून मी तुलाच शोधत निघतो...कधी आनंद,कधी दुःख, कधी वेदना,कधी विरह...कधी भास,कधी हर्ष सारे सारे भाव मी अनूभवत फिरतो...तुझे ध्यासपर्व आकाशी भिडते.. मी थकतो..क्लांत होतो ..हुरहुरीच्या एका आभास क्षणी मी अपुर्णत्व अनूभवत ... एक निरव अशांती अनूभवत... एकांताच्या गर्त तळाला जातो आणी आत्मशोधाच्या पहिल्याच क्षणाच्या शुभघडीवर आतुनही तुच प्रतिध्वनीत होतेस!! इतरत्र..सर्वत्र..आत खोलवर तुझाच अदमास असता...कुठेतरी दुर तुझ्याच पावलांचे आभास मग खुणावत असतात...त्या खुणांची गुजभाषा उकलत माझ्या शब्दांचे पाय थबकतात..त्या थबकक्षणात मग तु चक्क बाजूस येवून निर्मीतीमार्गावर माझी सहचारी बनतेस....कोणास तु भावते..कोणास तु भावत नाहीस..पण तु माझ्या निर्मीतीची अभिप्रेरणा..व निर्मितीचा साकार आहेस...तु माझ्या भावविभोरतेचा आकार आहेस.....मी माझी कविता कोणासाठी लिहतो??? ती नसतेच मुळात इतर कोणासाठी !! ती स्वअवतरीत तु असतेस...जो तो आपापल्या परीने त्यात आपला परिघ निवडतो आणी स्वतःप्रत अर्पूण घेतो..त्यात माझे शब्द सामील होतीलच असे नाही...!
माझा भावपट उलगडत मी काय उलगडतो ते तुलाच माहित! कधी मी अपुर्णत्व अनूभवत पुर्णत्वात तुला पाहतो...तर माझ्या पुर्णत्वाला अपुर्णत्व असल्याचा भाव घेवून तु येतेस..कधी हसत..कधी खळखळत..कधी गंभीर..कधी उल्हासित...तु माझ्या पुर्णत्व व अपुर्णत्व याचा भावसेतू आहेस!!
मी तुझातुनच काही वेचतो..तुझ्यातच गुंफतो..आणी वाहतोही तुलाच!! तु स्विकारलेस तर आनंद!! अस्विकारलेस तर??? तरीही हे अर्पण सातत्य सुरू राहील...मायमराठीच्या या अमृतीशब्दकळांचा अमिट झरा जो पावेतो वाहत राहील तो पावेतो हे शब्दांचे तुषार तुझी आकृती बनवत राहतील..तु साकार होवो वा निराकार!!!
कविता निर्मितीच्या लाभलेल्या या अहोभाग्यास कवितेचेच अर्पण!!
' तु शब्द दिले
तु जपले माझे भाव
तु अंतरी असूनही
तुझ्या दिशेला धाव'
(Pr@t@p)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२७ मार्च २०२२