शब्दांचा शुक्रतारा...

चालत निघाला आत्मा
तुझे बैरागी बन
मनात माझ्या साचलेले
मयुर पंखी घन

मी गीत तुझे चितारे
घनाच्या ओथंब घडी
पाऊस तुझ्या आभासाचा
देई सांजवेळी दडी

मी माग ढगाचा घेतो
ते शहरावर तुझ्या थांबले
पाऊस माझ्या हिरवाईचे
असे दिर्घ लांबले

दे सरींचे ईकडे दान
बनून पाऊस सरी
की मृग पेरता व्हावा
तुझे स्पंदन माझ्या उरी

तु वहावे माझ्या अंतरी
बनून उधाण पाणी
मनात माझ्या घुमती
पेरणीची लावणगाणी

तु पेरावे असे काही
मृगात या साली
शब्दांनी माझ्या बिलगावी
भिजली माती ओली

मुळ असे धरावे
येवोत हिरवे बहर
मी झेलून घ्यावेत अंगी
तुझ्या आभासाचे प्रहर

येशील का अशा वेळी
होऊन पाऊस धारा?
की चिंब होईल ढगाआड
शब्दांचा शुक्रतारा......
(प्रताप ☂)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२८ जून २०२२