चांदण नुर

तु कोरत रहा तुझेपण
माझ्या शब्दास दे नक्षी
अंधार उजळत्या चांदण्या!
चकोर तुला बघ साक्षी

शांत निवाल्या मनात
तु शब्दांना बिलगुन ये
लक्ष दिव्यासम कांतीने
अलवार तु शिलगून ये

सार मनाचे तम
दाटल्या एकट राती
दे मनास ऐसे मंथन
अमृत लागो हाती

तु फुलते निरव राती
जेंव्हा जग शांत निजते
चांदणे तुझे फुलबहरी
शब्दात माझ्या रूजते

निघती शब्द तुजकडे
खिडकीला स्पर्शतो वारा
निरोप घेता मागपावली
कळवळतो मग तारा

मी येवून पुन्हा बसतो
तूझ्याच चांदण्याखाली
शोधत माझ्या शब्दांची
भावगर्भी व्याकुळ खोली

अर्थ तुझे नव्याने...
चांदण्याला येतो पुर
शब्द उजेडी होती
तुझा घेवून चांदण नुर...


(प्रताप ☂)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
०५ जूलै २०२२