चांदणभास

परतलो रित्या हाती
मागे काय राहिले?
ते फुल असे का हसते?
जे राऊळी वाहिले

तु गाठ राऊळ तळ!
भेटेल तुला तुझेपण
दे अर्पूण पुन्हा तुला
माझ्यातले हे तु पण !

मी विभक्त होत नाही
अशा एकट भाववेळी
मी वेदांना देत असतो
अमिट माझ्या ओळी

तु वाच माझे स्तवन
बन पावन आरती
बनतील भाव माझे
तुझ्या प्रवाहाचे सारथी

मी उदास होत नाही
ओसंड माझा वाहतो
चांदण्याचे रूप साजर
माझ्या चंद्रतळात पाहतो

मी उचलून आभाळ देतो
तुझ्या चांदण्याला
मी हळवी शपथ होतो
तुझ्या गोंदण्याला

मी नाही विझत कधी
तु मालवताना दिवे
मी प्राचिन युगाचे स्वप्न
पडणारे नित्यनवे

मी करत नाही दावा
ना दर्शवतो माझी आस
माझ्या लकाकीस पुरेसा
तुझा चांदण भास....

(प्रताप ☂)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
१२.७. २०२२