हसरे चांदणे कर

निरंजनाच्या वातीचे
मंद असे ते जळणे
गाभा-याचे मागाहून
प्रसन्न असे उजळणे

देवाला कसली आच
वात एकली जळते
दुःख तीचे का कोणा
शिखराला आपसुक कळते?

मीही लावतो दिप
नित्य तुझ्या दिशेला
प्रकाश अलवार साचतो
निद्रिस्त तुझ्या उशीला

या साचल्या अंधाराला
अर्पाव्या किती वाती?
या फुलांच्या राशीही
निर्माल्य नित्य होती

कळु दे तुलाही थोडे
वातीचे जळून घेणे
समजावे तुझ्या पावलांनाही
माघारा वळून येणे

तु दान कशाचे द्यावे?
कसला मागू वर?
दे शब्द माझे उजळून
त्यांना हसरे चांदणे कर..!!


(प्रताप ☂)
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
१९.७. २०२२