शब्दकुळ....

सुन्न मनाने फकिर
स्वगतात पुटपुटला....

खाक हो जाता है पतंगा
दिए की लौ छुकर
शोर यूँ ही नहीं मचाती
तेरी ख़ामोशी बढचढकर।

बोलो कहाँ से लाते हो
इतनी शिद्दत
अपनी गीतों में?

मी हसलो मंद... म्हणालो,
बाबा !
नावेत वियोगाची बासरी
वाजवायचा राँझा
आणी महिवाल माळावर
गायचा आर्त गीते
त्याचा उगम जेथुन
तेच माझे कुळ....

फकीर- मतलब उसको हिर, सोहनी सरिका समझते हो?
मी - आदाब हिर सोहनी को
ओ तो उससे बढ़के
मै जन्नत पाता हर दिन
उसकी नज़्म पढके।

राँझा ची बासरी, महिवालची गीते
माझे शब्द त्या कुळाचे
सोहनीसह मडके वाहिले
बहुधा त्या जळाचे......

फकीर - बरखुर्दार । बह जाओगे ।

मी : वाहताहेत माझे शब्द
चिनाब चे काठ
मी चितारत आहे रंगाने
सोहनी घरचा माठ

माळावरती गातो आहे
हिर चे राँझा गीत
ही नज्म माझी शिकवेल
तिला प्रेमाची आर्त रित

भेटेल ती माझ्या गीताला
जेंव्हा काफीला गाईल गाणे
पहिल्याच शब्दास थबकून जेंव्हा
ती उघडेल दार अधिराने......

फकीर - रूहानी.........

मी बुडतो आहे तिच्या आठवणीत
एक व्याकुळ गीत म्हणून वर येण्यासाठी....

༄᭄प्रताप ࿐
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२४.०९. २०२२