परिंद...

"साया भी नही उसका
तसल्लियाॅ कैसे पाते हो?
रोशनी मे गुम होकर
रात मे उसे ढूंढने आते हो ।"
अचंबित होऊन
फकीर म्हणाला..

एक दिर्घ कळ
मनात शिळ वाजवताहे ...
मी म्हणालो,
"हे तम तिला शोधन्या
घालते मजला भरीस
अंधार सोने होतो
हाती चांदण्याचा परीस

नसो सावली मागे
जरी मी एकला
अंधाराच्या काळजावरतीच
तो चेहरा मी रेखला"

हां हां शायर फिर भी...
रात मे ही क्यों ढुंढते हो उसे?
सूरज थोडे ना तुम्हे
करता है मना?....-फकीर

काळीजकळ सांधत
माझे शब्द हवेत झेपावले...
" बाबा! परिंद शाम को ही लौटते है,
अपने घोसले मे ।"

फकीर : दुरूस्त फरमाया ।

तो ही उलगडतो आहे आता
अंधाराचे पट
कदाचित रेखतो आहे तो ही
त्याचा रब तमाच्या काळजावर.....!!

༄᭄प्रताप ࿐
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२१.०९. २०२२